"Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια"

Τον είχα δει, με το καπέλο του, να σεργιανίζει στην Πλατεία Αμερικής, κάποτε.

"Σ' έχω δει πολλές φορές να τριγυρνάς στο λαβύρινθο της πόλης... κι όλους όσους δεν θυμούνται, φορτωμένος". 

Έτσι θα τον θυμάμαι.
Μου θύμιζε τον Άγιο Νικόλαο στην όψη και τον συνονόματο παππού μου στη θυμοσοφία. 

Ο Μανώλης Ρασούλης. 

Όχι, δεν θα γράψω την είδηση. 

Δεν του αρμόζει. 

Θα αφήσω μόνο τα τραγούδια του.  

Τίποτα δεν θα πάει χαμένο από τους στίχους του. 

"Πες, Μανώλη, την κουβέντα".
 Μεγάλωσα με μια κασέτα χωρίς ετικέτα που είχε μέσα τα τραγούδια του.
Πέντε-έξι χρονών, να ξαναπαίζω και να ξαναπαίζω τούτα τα τραγούδια.
Σ' ένα μαύρο σάνυο μαγνητόφωνο.
Που χαράχτηκαν για πάντα μέσα μου.
Οι λέξεις του.