Ζεν επιβίωσης
Η αίσθηση ρευστότητας στο πολιτικό σκηνικό, η σύγχυση και η
αβεβαιότητα που –ας είμαστε ρεαλιστές- δεν είναι στοιχείο τωρινό της κοινωνίας,
δεν χρειαζόμαστε άλλωστε την πολιτική αστάθεια για να είμαστε μπερδεμένοι,
χρειάζεται ένα αντίβαρο. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να παραμείνουμε
συγκεντρωμένοι, εντός της ζωής μας.
Μπορεί τα νερά γύρω μας να είναι θολά, οφείλουμε ωστόσο ο
καθένας ξεχωριστά, να ξεκαθαρίζει -όσο αντέχει- το τοπίο, να είναι ειλικρινής
με τον εαυτό του και να μην περιμένει από την πολιτική κατάσταση να καθορίσει
τη δική του εξέλιξη. Οφείλουμε να ανακαλύψουμε ένα ζεν επιβίωσης. Ο καθένας το
δικό του. Αφού δεν υπάρχει ένα κοινωνικό πλαίσιο ή ένας ιστός που θα νιώθουμε
ότι μας προσφέρει ασφάλεια με τη σταθερότητά του, ας απευθυνθούμε στο πιο
σίγουρο χαρτί: τον εαυτόν μας.
Δεν μιλάω φυσικά για ατομισμό ή εγωτισμό. Ούτε για κλείσιμο
στη μονάδα. Το αντίθετο. Λέω ο καθένας μας να επιχειρήσει να αντιληφθεί τον
εαυτόν του ανάμεσα στους άλλους, να θέσει τα όριά του, να τα επαναπροσδιορίσει
ίσως και να απευθυνθεί στον Άλλο, το διπλανό. Μόνο όταν πιστεύεις στον εαυτό
σου, όταν νιώθεις δυνατός και γενναιόδωρος, μπορείς και να υπάρξεις μαζί με τον
άλλον αρμονικά. Ας επιδιώξουμε αυτό: την αρμονία. Αυτή την κατάσταση που δεν
μπορούν να μας τη δώσουν εξωτερικοί παράγοντες. Και δεν μιλάω μεταφυσικά ούτε
παρασυρμένη από new age διδαχές.
Μιλάω πρακτικά. Ας βρει ο καθένας έναν πυλώνα σταθερότητας, μέσα του και στη
ζωή του. Ας ανοιχτεί στους ανθρώπους του. Δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους
πολιτικούς να συνεργαστούν και να μας κυβερνήσουν, όταν δεν μπορούμε να
συνεργαστούμε ούτε σε επίπεδο πολυκατοικίας που λέει ο λόγος –και δυστυχώς όχι
μόνο ο λόγος.
Ας αρχίσουμε να υλοποιούμε σε μικρογραφία αυτά που θέλουμε
για να νιιώσουμε και ίσως να γίνουμε ευτυχέστεροι, με την ελπίδα να εξαπλώσουμε
την αξιοσύνη μας και πέρα από μας: στην ίδια τη χώρα, στο σύνολο, την ολότητα.
Αφού δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τους εαυτούς μας ως ένα σύνολο που μπορεί να
προοδεύσει, ας ξεκινήσουμε με μικρούς πυρήνες δημιουργίας, εργατικότητας, αλλά
όχι άλλη μεταξύ μας σύγκρουση. Όχι άλλα συμφέροντα που χτυπάνε μεταξύ τους σαν
τρελά αυτοκινητάκια στο λούνα παρκ. Φτάνει. Φτάνει με τη βία. Γιατί βία είναι
αυτό, συγκεκαλυμμένη με αθώα κουστούμια. Και τη βλέπουμε αυτή την τάση πλέον
και σε εικόνα, κοινοβουλευτική. Ας κρατηθούμε μακριά –με τις πράξεις μας- απ’
αυτά που απλώς απευχόμαστε. Ας σταθεί ο καθένας στο ύψος των περιστάσεων. Μην
περιμένουμε να υψώσουν πολιτικό ανάστημα οι πολιτικοί κατ’ επάγγελμα, όταν δεν
το κάνουμε εμείς ως πολίτες που τους εξουσιοδοτούμε με την όποια τους δύναμη.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 11/5/2012)