Επιδημία αξιοπρέπειας
Με σοκάρει η εικόνα του ηλικιωμένου που προσπαθεί να σου
πάρει με δόλιο τρόπο τη θέση στην ουρά μιας δημόσιας υπηρεσίας. Όταν του την
παραχωρείς, γιατί έτσι θα έκανες όπως και να είχε, βγαίνει από πάνω,
εξανίσταται, σου ζητάει να είσαι ειλικρινής και άλλα τέτοια φαιδρά. Όταν του
ανταπαντάς, σας δίνω τη θέση, αλλά αφήστε μας όλους στην ησυχία μας, πηγαίνετε
να ξεσπάσετε αλλού, γίνεται ακόμα πιο έξαλλος, φωνάζει ότι δεν θέλει τη θέση
σου, αλλά τελικά με την πονηριά του περνάει πρώτος. Λαμπρά, νίκησε.
Αυτή η σκηνή μου θυμίζει την πολιτική σκηνή του τόπου. Οι
αναγωγές εύκολες, ας τις κάνει ο καθένας. Στο ίδιο περιστατικό όμως, μετά την
αγενή και άδικη συμπεριφορά του ηλικιωμένου άνδρα, ακολούθησε η γεμάτη ευγένεια
κίνηση παραχώρησης της θέσης ενός αλλοδαπού –θα έλεγε το αστυνομικό δελτίο-
ενός ανθρώπου ίσως από το Πακιστάν λέω εγώ. Έτεινε το χέρι του «περάστε». Είναι
αυτή η κίνηση που σπάνια βλέπεις πραγματικά στην Ελλάδα, στις δουλειές, στις
επαφές, στην κοινωνική ζωή. Συνήθως τρως μια πόρτα στα μούτρα. Αυτός είναι ο
λόγος που φεύγει ο κόσμος στο εξωτερικό. Αυτή η πόρτα που κλείνει πάνω τους,
που εξανεμίζει τις προσδοκίες τους, τα όνειρά τους και συχνά παίζει με την
αξιοπρέπεια του καθενός.
Αυτή η αξιοπρέπεια είναι που τούτη την ώρα διακυβεύεται
θανάσιμα. Με αυτή παίζουν δύο-τρία χρόνια όλοι. Νομίζουν ότι είχε εξαλειφθεί,
έχει πατηθεί κάτω από βαριά και δυσκίνητα τζιπ, ακριβά ρούχα, τηλεοπτικές
ανοησίες και έναν τρόπο ζωής που αποξενώνει ουσιαστικά τον άνθρωπο από τους
άλλους και τον ίδιο του τον εαυτό. Νομίζουν ότι μπορούν να διαπομπεύουν τον
καθένα, προκειμένου να κρύψουν την ανεπάρκειά τους, ας πούμε να ρίχνουν στη
δημόσια χλεύη γυναίκες άρρωστες και αδύναμες, ανυπεράσπιστες, πατώντας στο
γράμμα του νόμου. Το νόμιμο και το ηθικό συνεχίζουν το χορό τους.
Δεν έχουν υπολογίσει την επιδημία αξιοπρέπειας που αν
αποφασίσουν οι άνθρωποι μπορεί να ξεσπάσει. Μέχρι στιγμής βασιλεύει η
αναξιοπρέπεια και ο φόβος. Η πανδημία τους έχει τα αποτελέσματα που βλέπει ο
καθένας στην καθημερινότητά του. Το αντίθετο όμως δεν το έχουν περί πολλού.
Τους ανθρώπους που έμειναν χωρίς δουλειά υπακούοντας στη συνείδησή τους και την
ανάγκη υπεράσπισης της αξιοπρέπειάς τους, εκείνους που δεν ενέδωσαν σε κανένα
φόβο και δεν δέχονται να υποχωρήσουν σε εκβιαστικές πρακτικές. Τους ανθρώπους
που κρατάνε το χαμόγελό τους, παλεύουν να τα βγάλουν πέρα, κάνουν καινούριες
αρχές, αγωνίζονται, δεν χρωστάνε τίποτα σε κανένα και ηθικά και νόμιμα. Τους
ανθρώπους που δεν τρώνε τον άλλον και τη σάρκα του για να επιζήσουν αυτοί.
Ελπίζω σ’ αυτή την επιδημία αξιοπρέπειας. Είναι μεταδοτικό και το καλό, όχι
μόνο το κακό. Ελπίζω να αρχίσουν να ξεφοβούνται οι φοβισμένοι, βλέποντας
εκείνους που δεν υπέκυψαν στην πανδημία της ανοησίας και της αναξιοπρέπειας.