Από κρέας, Απόκριες

photo: scalidi

Δύο θάνατοι πολύ νέων ανθρώπων έχουν βουβάνει το χωριό. Μόνο ο ήλιος και τα ζουμπούλια συνέχισαν την οργιώδη ανθοφορία τους. Το πένθος εδώ έχει να κάνει μόνο με τη ζωή. Στην Αθήνα πενθείς και για τις ατομικές συμβάσεις, τα χαράτσια και τα λοιπά. Εδώ ό,τι είσαι, είσαι. Θα στο πουν οι μαλακές αγκαλιές των θειάδων. Κανείς άλλος. Εδώ δεν χωράει καμιά μάσκα. Αργά ή γρήγορα το φως τη διαλύει. Όχι μόνο το φυσικό, αλλά της ειλικρίνειας. Είναι νυστέρι κοφτερό. Πίσω από την παγερή αδιαφορία της πόλης, εδώ κοχλάζει ένα όργιο κουτσομπολιού. Στον αντίποδα του ενδιαφέροντος, οι φήμες ταξιδεύουν πιο γρήγορα κι από κοινοποιήσεις στο facebook. Πώς πέθανε; Γιατί; Πώς το αποφάσισες, ρώτησε μια γυναίκα πάνω από το φέρετρο. Ένας έξω στο προαύλιο με μαύρο χιούμορ ευχήθηκε και "στα δικά μας".

Μόλις ξαναμπείς στον μετρό θα θυμηθείς το γυάλινο φόβο αυτών που δεν είναι. Οι άστεγοι θα γίνουν για κάποιους καμβάς παιχνιδιού, το ίδιο και οι κάθε είδους αναγκεμένοι. Τι κρίμα. Στο χωριό, η ανάγκη έχει αξιοπρέπεια. Το βλέπεις στα μάτια εκείνων που "κανονικά" -τι κανονικό είναι αυτό;- θα ζούσαν έγκλειστοι μέσα σε δωμάτια κλινικών για ψυχικά ασθενείς, αλλά γυρνούν ανενόχλητοι στους δρόμους, με την έννοια του διπλανού. Για ένα πιάτο φαϊ. Για μια κουβέντα ανθρώπινη. Μια καλημέρα. Ένα τι κάνεις.

Τι κάνεις;

Εδώ ο κάτω κι ο απάνω κόσμος ζουν πιο συμφιλιωμένοι. Είναι παράλληλα σύμπαντα. Χθες τ' απόγευμα, η απαστράπτουσα λιακάδα σκιζόταν στα δυο από πόνο. Στο νεκροταφείο το δείλι. Ψυχοσάββατο. Η υγρασία που τρυπάει, έσταζε από μάτια. Τα ζουμπούλια με το λυσσώδες άρωμά τους πεισματικά πρωταγωνιστούσαν στο οσφρητικό φόντο, συντροφεύοντας στο κατευόδιο. Ανθρώπους, από κρέας.

Από αύριο, Σαρακοστή. Θα γυρίσουμε στην Αθήνα των συμβάσεων, ατομικών και άλλων. Κυρίως σ' εκείνη τη μεγάλη σύμβαση της ανθρωποφαγίας: να φαγωθούν οι άλλοι για να επιζήσουμε εμείς. Και το αταξίδευτο καράβι θα συνεχίζει τη ρότα του. Μ' εσένα για έρμα που πετιέται στη θάλασσα. Φεύγεις με το βλέμμα στοιχειωμένο από τις μπλε άγριες ίριδες από την άκρη του δρόμου. Και τα ζουμπούλια αναβράζον άρωμα στα ρουθούνια εντός σου.

photo: scalidi

photo: scalidi