Ανάγνωση σε τίτλους

photo: scalidi

Φίνα ελαφράδα: "Κυνηγός φαντασμάτων" της Αθηνάς Κακούρη. Το έδινε το Βήμα μια Κυριακή. Το διάβασα ευχάριστα. Ωραία γραφή. Προσεγμένη, με φινέτσα. Θαύμασα τη φρεσκάδα του. Και την ευρεία ματιά της συγγραφέως. Για καλοκαιράκι να σου ανοίξει η αναγνωστική ορεξη ήταν ό,τι έπρεπε.

Μαχαίρι στην ανθρωπιά μας: Ο Τζον Στάινμπεκ φρόντισε με το αριστούργημά του που γράφτηκε καμιά ογδονταριά χρόνια πίσω, να μιλά μες στην καρδιά του σημερινού ανθρώπου. Ιδίως στην Ελλάδα πρέπει να το διαβάσουμε όλοι. Τούτη την ώρα. Για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, αν είμαστε. "Τα σταφύλια της οργής" από τις εκδόσεις γράμματα σε μετάφραση Κοσμά Πολίτη. Ρούφηξα τους δύο τόμους σε ελάχιστο χρόνο, έκλαψα με μαύρο δάκρυ στο τέλος. Γεμάτη λογοτεχνία. Γεμάτη. Σε αφήνει χορτασμένο και μαζί αδειανό να αναζητάς μέσα σου την αλήθεια σου -όπως οφείλει η λογοτεχνία που σέβεται τον εαυτό της. Ακόμα και ο λυρισμός του δεν μου φάνηκε παρωχημένος, τον είχα ανάγκη από τόση στεγνότητα γύρω και ρηχότητα και αναδουλειά γενικότερη της ανθρωπιάς μας...

Νυχτερίδες κι αράχνες, γλυκειά μου: Συνηθίζω να διαβάζω τα βιβλία που για κάποιον λόγο κάνουν ντόρο μετά από καιρό. Να έχει κατακαθίσει ο κουρνιαχτός. Να καταλάβω την όποια ουσία έξω από τα φρου φρου κι αρώματα της προσωρινότητας. "Νυχτερίδες", το έδινε η Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, λοιπόν, η συλλογή διηγημάτων της Λένας Κιτσοπούλου που έλαβε και βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα. Το άξιζε. Κοφτερή γραφή και ματιά. Υπαινικτική και άγρια. Δεν ξέρω αν είναι απαισιόδοξη ή απλώς ρεαλίστρια η συγγραφέας. Εκτιμώ την επιλογή της θεματικής της, βία και μάλιστα καθημερινή, μέσα στις οικογένειες στην παιδική ηλικία, στην εφηβεία έξω απ' αυτές. Άγρια πράματα που άμα δεν τα έχεις ζήσει, τα λες λογοτεχνία... Το διαβάζεις μια κι έξω. Σαν όταν γυρίζεις το κεφάλι από την άλλη, όταν πάνε να σε τρυπήσουν με τη σύριγγα για να σου πάρουν αίμα, αυτή η αίσθηση μένει στο τέλος.

Μη μου άπτου: Το καινούριο θεατρικό του Θανάση Τριαρίδη, του οποίου έτσι κι αλλιώς παρακολουθώ ανελλιπώς τη λογοτεχνική πορεία. "Historia de un amor ή τα μυρμήγκια" ο τίτλος. "Μην αγγίζετε" όπως πάντα το θέμα του. Χειμαρρώδες, γρήγορο, καταιγιστικό. Ευφυές. Ένα ζευγάρι. Αντιμέτωπο. Με τον εαυτό του. Εναλλαγές ρόλων σε χρόνο κλεισίματος ματιού. Θύτες και θύματα. Υπαρξιακό μέχρι το μεδούλι κείμενο. Γραμμένο με λόγο που για μένα έρχεται από το μέλλον μας. Το πιο "θεατρικό" από όλα του τα κείμενα. Το βλέπεις μπροστά σου να διαδραματίζεται. Επιλέγεις το ρόλο σου εσύ που το διαβάζεις. Στο τέλος ψάχνεις να βρεις ποιος είσαι. Δυνατό. Εξωστρεφές που σε σπρώχνει σε ενδοσκόπηση προσωπική. Έντονο. Επικοινωνεί στα ίσα με το μέσα μας και την ιστορία απέξω μας που τρέχει.