Καλά, εσύ κουράστηκες νωρίς...
Από κει που όλα παίζονταν σε επικοινωνιακό επίπεδο για τη διακυβέρνηση της χώρας, όταν «λεφτά υπήρχαν», χάθηκε κάθε πολιτικό πρόσχημα τις τελευταίες δύο μέρες. Αναρωτιέμαι τι γίνονται οι επικοινωνιολόγοι, όταν οι πολιτικοί καταρρέουν, προφανώς δεν μένουν τα επιτελεία να μαζέψουν τα κομμάτια. Ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτός ο «fit» με τα κανό και τα ποδήλατά του πρωθυπουργός, με την άνεσή του να μιλάει στο εξωτερικό καλύτερα απ' ό,τι όταν απευθύνεται στο λαό εντός των συνόρων της χώρας του, τέλος πάντων, αυτός ο άνθρωπος του συνεχούς διαλόγου και της καινοτομίας και της πράσινης οικονομίας και της νέας τεχνολογίας, τι απέγινε;
Ξαφνικά, εμφανίστηκε προχθές τόσο κουρασμένος ο Γιώργος Παπανδρέου όσο δεν τόλμησε να παραδεχτεί ο προκάτοχός του Κώστας Καραμανλής -εκείνος έφυγε εγκαίρως, αν και κατηγορήθηκε τόσο για τη στάση του να εξαφανιστεί από το προσκήνιο ιδία βούληση, τηρώντας ωστόσο κάποια προσωπικά προσχήματα μη περαιτέρω δημόσιας έκθεσης που τότε δεν έγιναν κατανοητά, τώρα μάλλον εξηγούνται όλα. Κι εμφανίστηκε μπαϊλντισμένος θα 'λεγα, βουβά αγανακτισμένος ο Γιώργος Παπανδρέου, σαν να 'θελε να κατέβει κι αυτός στο Σύνταγμα να μουντζώσει κατά τη Βουλή. Ο τόσο ανθρώπινος και προσιτός Γιώργος Παπανδρέου της επικοινωνιακής πολιτικής δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Δεν τον ήθελε κανείς έτσι –πλην εκείνων που έτριβαν τα χέρια τους για εξουσία. Και το πληρώνει. Η παραδοχή της αδυναμίας του δημοσίως, ένα στοιχείο που θα τον έκανε συμπαθή αν ήταν ο οποιοσδήποτε άλλος πολίτης της χώρας, αυτή την ώρα που η χώρα είναι στο χείλος του γκρεμού, απλώς τον οδήγησε στην προσωπική ήττα και μάλιστα σε κοινή θέα. Μια προσωπική πτώση που συμπαρασύρει το μέλλον μιας χώρας.
Στοιχειώδης ανάγνωση του παρελθόντος θα αρκούσε, όπως έγραφε και ο Νικκολό Μακιαβέλλι (1469-1527), στο έργο του «Ο ηγεμόνας», (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Μαρία Κασωτάκη), «...Και οι μόνες άμυνες που είναι καλές, ασφαλείς και μόνιμες είναι εκείνες που εξαρτώνται από εσένα τον ίδιο και από την αξία σου ...εκείνος ο ηγεμόνας που βασίζεται ολότελα στην τύχη καταστρέφεται, όταν εκείνη αλλάξει. Πιστεύω ότι είναι ευτυχής εκείνος που συνταιριάζει τον τρόπο της πορείας του με τις απαιτήσεις των καιρών και, με παρόμοιο τρόπο, δυστυχής εκείνος που η πορεία του δεν είναι αρμονική με τους καιρούς...».
Αυτή τη στιγμή, χρειαζόμαστε σταθερότητα και διακυβέρνηση. Στο διεθνές σκηνικό οι συνθήκες είναι αμείλικτες. Δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάνουμε χρόνο ή απλώς να περιμένουμε άπραγοι το ενδεχόμενο –που πλησιάζει τόσο επικίνδυνα- της πτώχευσής μας. Δεν μπορεί κανείς να καταλάβει τα τριτοκοσμικά μας μικροκομματικά και μικροπολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Μόνο εμείς ξέρουμε τι εστί ο συνεχής διχασμός και η διάσπασή μας, ο χειρότερος εαυτός μας, ο ισχυρότερος εχθρός μας. Μόνο που αυτή τη στιγμή διακυβεύεται το μέλλον μας.
Σε ένα παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον που οι προοπτικές ανάπτυξης των αναπτυγμένων χωρών επιδεινώνονται, οι αναδυόμενες και οι ταχύτερα αναπτυσσόμενες οικονομίες του πλανήτη, στη σκιά των πληθωριστικών πιέσεων, κινδυνεύουν με εκτροχιασμό και υπερθέρμανση και οι διεθνείς αγορές πέφτουν υπό το φόβο της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης, δεν υπάρχουν περιθώρια για ανωριμότητα, ανικανότητα, αναποτελεσματικότητα και κυρίως προσωπική σκοπιμότητα.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή", την Παρασκευή 17 Ιουνίου)
***Updated: Είδαμε ένα πολύ κακό τηλεοπτικό σίριαλ να παίζεται στις οθόνες μας, μόνο που αυτή ήταν η κεντρική πολιτική μας σκηνή. Χωρίς ίχνος περίσκεψη, χωρίς αιδώ. Με μπόλικη ανοησία.