Γελοιογραφίες υπάρχουν
Εάν ζούσε ο Βασίλης Χριστοδούλου, ίσως να ζωγράφιζε τη δημοκρατία ως γυναίκα ξαπλωμένη να λαγοκοιμάται σε υπνόσακο έξω από το Σύνταγμα. Ίσως να έφτιαχνε τον πρωθυπουργό, μεθυσμένο και «βαρελόφρονα» να λέει «λεφτά υπάρχουν». Ίσως να ζωγράφιζε τους Ισπανούς ως ταυρομάχους της Ευρώπης να θέλουν άγρυπνοι να δαμάσουν την κρίση και τη φτώχεια. Λείπει η ματιά του στην πολιτική επικαιρότητα τούτη την ώρα. Μα κυρίως λείπει το χιούμορ -αυτό το κάποτε τόσο καυστικό και κάποτε τόσο αθώο- που αντιμετώπιζε την κοινωνική πραγματικότητα, την έστηνε στον τοίχο και την έκανε κατανοητή και στον πιο λαϊκό άνθρωπο. Ένα χιούμορ που αποκάλυπτε την αλήθεια, με τον πιο «σπαθί» δημοσιογραφικό λόγο, βλέπεις είχε ακονιστεί στην Κατοχή, τον Εμφύλιο, τη Χούντα, τη Μεταπολίτευση.
Πάνε οκτώ μήνες που έφυγε από κοντά μας, αλλά αν κάτι άφησε σε μένα που «συγκατοικήσαμε» στο ίδιο γραφείο για χρόνια, είναι η θέληση να «διαβάσω» την αντικειμενική πραγματικότητα με έναν άλλο τρόπο, ανατρεπτικό, που ίσως να αποκαλύπτει άλλες πτυχές της αλήθειας. Κρατάω στα χέρια μου τα δύο λευκώματα με τα σκίτσα του που κυκλοφόρησαν στη μνήμη του από τις εκδόσεις Εργαστήρι Λιθογραφικής Τέχνης, «Οι θρυλικοί βαρελόφρονες ξανα 'ρχονται...» και «Όλα για τη ΓΥΝΑΙΚΑ...». Ήταν και η τελευταία του υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του, η τελευταία του εκκρεμότητα που μόλις την τακτοποίησε, αποφάσισε ότι ήταν έτοιμος να παραδοθεί σ' αυτόν τον καταραμένο χάροντα με το δρεπάνι που ζωγράφιζε και διακωμωδούσε χρόνια στα σκίτσα του. Όχι ότι του παραδόθηκε βέβαια. Μπορεί για τα μάτια του κόσμου. Άφησε πίσω του το χιούμορ του να υποσκάπτει την κάθε εξουσία, ακόμα κι αυτή την καταλυτική του θανάτου. Οι γελοιογραφίες του ολοζώντανες μας κάνουν ακόμα να γελάμε.
Μου έκανε την τεράστια τιμή να γράψω δυο λόγια για κείνον στην έκδοση του «Όλα για τη γυναίκα», που τα διαβάζω τώρα, εκ των υστέρων, και τα βρίσκω λίγα και φτωχά μπροστά σ' αυτό που στάθηκε για μένα η γνωριμία μου μ' αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο. Σπάνιος ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα τα γράμματα κεφαλαία, και μάλιστα άνθρωπος του Τύπου και κυρίως του Γέλιου. Όπως έγραψαν για κείνον, δεν έμοιαζαν απλώς τα σκίτσα του στους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι έμοιαζαν πια στα σκίτσα του.
Άμα μας βλέπει από πουθενά, θα φτιάχνει σκίτσα αδιαλείπτως. Δεν θα προφταίνει. Προσφέρεται η επικαιρότητα, βλέπεις, γιατί γελοιογραφίες πάντα θα υπάρχουν.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή", την Παρασκευή, 27/5/2011)