Γλυκόπικρος αισθησιασμός

Με την αίσθηση του αρώματος του Τομ Φορντ, "Black orchid", με άφησε η ταινία του "Ένας άνδρας μόνος". Πολυτελές και βαρύ, δύσκολα ταιριάζει με το δέρμα, αλλά όταν αυτό συμβεί, γίνεται δεύτερη αύρα σου (το φορούσα κάποτε, αλλά το απαρνήθηκα για κάτι πιο ευφορικό, είναι ωραίο τα αρώματα να θυμίζουν εποχές στη ζωή μας), όσον αφορά το αισθητικό κομμάτι αυτά της ταινίας, από τη σκηνογραφία μέχρι το ντύσιμο τον πρωταγωνιστών. Αργόσυρτο σενάριο, θα ήθελε να είναι ένα κομψοτέχνημα κινηματογραφικό για το συναισθηματισμό μας, τουλάχιστον αυτό φαίνεται να επιδιώκει ο σκηνοθέτης του, Τομ Φορντ, αλλά μάλλον μοιάζει να πνίγεται ο ίδιος στο δικό του αίσθημα και τελικά δεν κατορθώνει να απορροφήσει το θεατή του. Βαριέσαι και σχολιάζεις τα πάντα από το κινηματογραφικό κάδρο.

Λαμπερή εξαίρεση ο Κόλιν Φερθ, καταφέρνει να προσδώσει με την ερμηνεία του και το παράστημά του (όπως λέει και η Χ., "αχ, αυτό το παράστημα") την όποια τραγικότητα και δραματικότητα στο έργο. Βγήκαμε έξω και γελούσαμε λυτρωτικά ως αντίβαρο σ' αυτό που έπαθε ο πρωταγωνιστής. Το πικρό εξουδετερώνεται με λίγη ζωή και γέλιο.