Η λογοτεχνία των επιζώντων

Διάβαζα για την πώληση της γραφομηχανής του Cormac McCarthy και σκέφτηκα ότι υπάρχει στην Ελλάδα ένας συγγραφέας που μοιάζει να έχει φτιαχτεί από το ίδιο λογοτεχνικό ορυκτό με κείνον στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Μιλάω για τον Κυριάκο Αθανασιάδη, όπως τον γνωρίζει ο αναγνώστης του μέσα από τις ιστορίες που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις δήγμα με τον τίτλο "Κακορραφίες-Το Έπος". Πρόκειται για μια λογοτεχνία που σημαίνει επιβίωση. Που γράφεται, λες, γι' αυτό. Ο συγγραφέας συλλαμβάνει την πραγματικότητα μέσα από το αρνητικό της. Αρχέγονες σκιές που αναδύονται από το επικίνδυνο μεταίχμιο ασυνείδητου-συνειδητού. Νομίζεις ότι ξυπνάς από έναν εφιάλτη και εκεί στο ανάμεσο του ονείρου -που μαστίζεται από το κακό- και της αφύπνισης, είναι σαν να μετράς τις επικές διαστάσεις του κακού, αφού πια δεν μπορούν να σε καταπιούν, γιατί έχεις σκοπό να ξυπνήσεις.

*

 Όσο σκοτεινά είναι τα κείμενα του Αθανασιάδη, τόσο λάμπει η λογοτεχνία του. "...Ήξερα πως το κλειδί μου δε θ' άνοιγε ποτέ πια αυτή την πόρτα -αυτή την κλειδωμένη πόρτα- κι ατένισα τον ουρανό. Ω, τι μαύρο, τι εβένινο μεγαλείο!...". Απευθύνεται ο συγγραφέας σε ένα αδιερεύνητο ψυχικό σύμπαν που συστέλλεται και διαστέλλεται με έναν και μοναδικό καταλύτη: το κακό. "...Το κακό ξέρει πάντοντε τα πάντα...". Κι εκεί στην απόκοσμη ατμόσφαιρα των ηρώων του, στην παράνοια, το φόβο τους, στην ασφυξία και τον εγκλωβισμό τους που έρχεται και σε πλακώνει στο στήθος, που σου στερεί την ανάσα, που σε καταλαμβάνει η δική τους αγωνία, είναι σαν να πετυχαίνει ο δημιουργός να επανασυγκολλήσει με έναν αλλόκοτο τρόπο τα σκοτεινά νήματα του ίδιου σου του μυαλού. "...χρειάζομαι γιατρό ή μάγο για ν' απαλλαγώ από το πρόσωπό μου;...". Δεν ξέρω πώς μπορεί και αντικρίζει αυτές τις αβύσσους του ανθρωπίνου μυαλού ο Αθανασιάδης και τις κάνει μαζί και μια πυκνή, συνεκτική και περιεκτική λογοτεχνική αφήγηση που ακροβατεί στα ίδια σχοινιά με τους δολοφόνους και τα θύματα των ιστοριών του. Το ενδιαφέρον αυτής της έκδοσης των ιστοριών του είναι ότι, ενώ είναι σκόρπιες και γραμμένες μέσα σε μια εικοσαετία σε διάφορες γραφομηχανές  -νοικιασμένες και δικές του- και στο χέρι και σε υπολογιστή, κάποιες έχουν εκδοθεί πάλι αλλού, συγκροτούν ένα τόσο αρραγές σύνολο. Σπουδαία γραφή που ταράζει κι ας μην έχει αυναίσθηση του τι έχει φτιάξει ο ίδιος της ο δημιουργός, όπως προκύπτει από το σημείωμά του στο βιβλίο.

*

"...Ήθελε στις σελίδες που έγραφε τ' απογεύματα να τρέχει αίμα, και να κυλάνε δάκρυα από απόγνωση, λύτρωση κι αυτό έμοιαζε να είναι παραδοχή...". Στις ιστορίες του τον Αθανασιάδη τον απασχολεί και η γραφή από μόνη της, ως πράξη ελευθερίας θα έλεγα εγώ. Εκείνος αφήνει να υπονοηθεί  ότι πρόκειται για μια δράση υπέρτατης σκλαβιάς και ματαιότητας. Το κείμενό του με τίτλο "Σήματα λυγρά" είναι μία ιστορία που αγάπησα και αισθάνομαι ότι δικαιώνει με την ομορφιά της την ίδια τη λογοτεχνία. "...η ευτυχία θέλει μια ικανή δόση δυστυχίας για να ευδοκιμήσει στην καρδιά σου...".