Συμβιβασμοί

Έχω ένα μεγάλο κακό, ένα πολύ μεγάλο κακό: μόλις συναντήσω έναν άνθρωπο, αλλά να τον συναντήσω πραγματικά, λέμε, μόλις τον καταλάβω, τον αγαπήσω, τον πιστέψω γι' αυτό που είναι, βλέπω να απλώνονται μπροστά του οι καλύτερες πλευρές, οι μεγάλες δυνατότητες αυτού που είναι και μέχρι ένα σημείο κι εκείνος για να μην με απογοητεύσει με αφήνει να πιστέψω ότι θα τους ακολουθήσει αυτούς τους ορίζοντες. Πρώτος συμβιβασμός.

*

Το να επιδιώξει δηλαδή την καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Δεν με ενδιαφέρει να πετύχει, με ενδιαφέρει να μείνει πιστός στον εαυτόν του. Ποιος είναι όμως ο εαυτός του; Αυτός που ήταν πριν τον δω εγώ με τα δικά μου μάτια ή αυτός που είδα τελικά εγώ; Επιτυχία ή ευτυχία; Γιατί συνδεόνται αυτά τα δύο; Επί και ευ, αποθεμένα στην τύχη.

*

Πολύ μεγάλες απαιτήσεις, όμως. Πολύ μεγάλες. "Δεν είσαι κι εσύ εύκολος άνθρωπος, Σταυρούλα", λέει η φίλη μου η Δ. Κι έρχεται η ώρα που ο άλλος αποφασίζει να γυρίσει πίσω. Γιατί δεν μπορεί άλλο να υπηρετήσει το ψεματάκι που ξεκίνησε για μια στάλα αποδοχή. Λογικό, ανθρώπινο. Μακριά από τις προσδοκίες που με έχει κάνει να πιστέψω ότι ήταν δικές του, γιατί προφανώς δεν ήταν. Δικές μου ήταν και δεν είχα το δικαίωμα, βέβαια. Και τότε κανονικά εγώ θα έπρεπε να κάνω το δικό μου συμβιβασμό, το δεύτερο στη σειρά, για να μείνει ένα συν από τη συνάντησή μας. Αλλά εγώ αρνούμαι να τον κάνω τον συμβιβασμούλη που φαίνεται αρχικά ότι δεν μου κοστίζει και πολύ να τον κάνω, μάλλον μου κοστίζει περισσότερο να μην τον κάνω. Και το συν γίνεται ένα ωραιότατο, μονό και μόνο του, πλην. Από τη συνάντηση αποσύρω το συν, που κανονικά θα έπρεπε να το προσθέσω σε ένα συμβιβασμό.

*

Μα, γιατί ρε παιδάκι μου; Πρέπει να είναι ωραίοι οι συμβιβασμοί, πρέπει να είναι πολύ ωραίο πράγμα. Τόσοι καταφέρνουν και τους κάνουν, τόσοι τους απολαμβάνουν, εσύ γιατί λυσσάς να μην βάλεις το συν στο συμβιβασμό; Και καταλήγεις σε ένα υπό του υποβιβασμού μέσα σου του άλλου;

*

Γιατί δεν μπορώ να ζούμε φοβισμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί, όπως γράφει ο Γεώργιος Χοιροβοσκός, κι εγώ το αντιστρέφω, δεν "πρέπει να ζήσουμε αναγκεμένοι". Ανάγκη είναι και η αγάπη και η αναγνώριση και η αποδοχή, αλλά, ρε γαμώτο, είναι αγάπη και αναγνώριση και αποδοχή πραγματική, άμα έχουν γίνει με συμβιβασμούς; Είναι;

Κι είναι τόσο μικρή αυτή η ζωή για να είναι πνιγμένη στους συμβιβασμούς. Είναι τόσο μικρή κι εσύ δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να προσθέτεις συν  στους συμβιβασμούς σου κι εγώ λυπάμαι,  σωρεύοντας τα δικά μου πλην που γιγαντώνονται σε συν τεράστια, στρέμματα σταυροί, φτιαγμένοι από άπειρα πλην, μονά και μόνα τους.