Δειλινό

Λεζάντα:

Τ' ανθρώπου το ρίγος

μαζί με κείνο απ' τ' άνθη.
Νύχτα κλειδώνει
μέρα ανοίγει.
Η ψυχή.
Λουλούδι του σκότους
που ανθίζει αυγή.

*****Σκέφτομαι ότι η ποίηση βρίσκει να φωλιάσει στην ψυχή εκείνων που δεν έχουν χρόνο για χάσιμο, ζωή για πέταμα, αίμα άλλο, φωνή να ακουστεί, ελπίδα για σπατάλημα, άλλα κόκκαλα για σπάσιμο. Ψυχή, λοιπόν, σαν νυχτολούλουδο που βρίσκει ν' ανθίσει στο σκοτάδι και να το κάνει λίγο πιο εκτυφλωτικό ακόμα, στη χαραυγή του όποιου τρόμου.

Διαβάστε στη σημερινή Ελευθεροτυπία.