Φτώχεια υπάρχει. Λίγο φιλότιμο;

photo: scalidi

 Αυτή τη διετία που μια ολόκληρη χώρα προσπαθεί να αποκτήσει γνώσεις οικονομολόγου για να καταλάβει τι της συμβαίνει, συντελούνται οι ειδήσεις και οι αλλαγές εντός της, χωρίς ακόμα καλά καλά το τηλεοπτικό κουτί που καθρεφτίζεται, να πάρει χαμπάρι. Ο ατυχής χρησμός “λεφτά υπάρχουν” επαληθεύτηκε από την ανάποδη. Η Πυθία θα έφτυνε τα φύλλα της εν προκειμένω και θα έσβηνε τις αναθυμιάσεις της, από φιλότιμο.

Έξω από τα τείχη της περιχαράκωσης των πολιτικών, στην καρδιά των πόλεων και ιδίως της αθηναϊκής, η ζωή συνεχίζει να συμβαίνει και να απειλείται. Ιδίως από τη φτώχεια. Αλλά πού να την αντικρίσουν οι άρχοντες; Στις γειτονιές των Πατησίων μέχρι και χθες το βράδυ τα σκουπίδια έστεκαν αειθαλή και περιέθαλπαν τους πλανόδιους. Με τα συρμάτινα καροτσάκια τους συλλέγουν το κάθε τι χρήσιμο. Η μη θεσμοθετημένη ανακύκλωση που γίνεται από ανάγκη. Όλες οι σακούλες ξεσκισμένες. Μήπως και βρεθούν και φαγώσιμα πλην των μεταλλικών που θα λιώσουν για ένα υποτυπώδες εισόδημα.

Αλλά αυτό μοιάζει λογοτεχνικό αποκύημα στα μάτια των αρχόντων. Μέσα από τα θωρακισμένα βουλευτικά τζάμια δεν φτάνει η ανάγκη των ανθρώπων. Δεν υπάρχει πιο σοκαριστική αλήθεια αυτές τις μέρες από τις δηλώσεις των Γιατρών του Κόσμου για την Ελλάδα. Η έκκλησή τους στην αρχή της εβδομάδας να συγκεντρωθούν φάρμακα, τρόφιμα, ρούχα και σκεπάσματα δεν αφορούσε μια γενοκτονία στην Αφρική, δεν αφορούσε τα αποτρόπαια αποτελέσματα μιας φυσικής καταστροφής κάπου στον πλανήτη που σπεύδουν πάντοντε οι Έλληνες να βοηθήσουν με έγνοια για τους άγνωστους συνανθρώπους τους. Αυτή τη φορά η ανθρωπιστική κρίση αφορά τους Έλληνες. Αφορά εμάς.

Πέρα από το αν θα δείξουμε την ευσπλαχνία μας προς τον διπλανό, δηλαδή προς τον ίδιο μας τον καθρέφτη και εν δυνάμει προς τον εαυτό μας, που δεν έχουμε και πολλά περιθώρια πια να μην το κάνουμε, ας το καταλάβουμε, το πιο φλέγον είναι να δείξουμε φιλότιμο όλοι μαζί με τον εξής τρόπο: να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει αυτή η φτώχεια και μας αφορά. Την βλέπω χρόνια να κυοφορείται στα σπλάχνα της πόλης και δεν αντέχω τη λιμνάζουσα σιωπή και αδιαφορία για ένα γεγονός αδιαπραγμάτευτο. Δεν είναι λογοτεχνικό φόντο οι φτωχοί της Αθήνας. Δεν είναι αντικείμενο προς όποια εκμετάλλευση. Δεν είναι γραφικότητα. Δεν είναι μελό προσέγγιση. Είναι στυγνή πραγματικότητα. Και πρέπει να φτάσει μέχρι την πόρτα της σκέψης όλων, ακόμη κι εκείνης της κυρίας που προχθές αγόρασε μπροστά στα στα μάτια μου μια κρέμα για τις ρυτίδες αξίας 300 ευρώ. Οι ρυτίδες στην καρδιά της πόλης σβήνουν μόνο με αλήθεια. Να την πούμε και να την ακούσουμε κάποτε, γιατί η μόνη αξία είναι ο άνθρωπος.