Ο παλιός κόσμος στο χυτήριο

photo: scalidi

Σπρώχνουν το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ. Δύο νεαρά παιδιά αφρικανικής καταγωγής. Είναι γεμάτο σύρματα από ξεκοιλιασμένα στρώματα, από μεταλλικά αντικείμενα πάσης φύσεως, σίδερα και τενεκεδάκια, από τα σωριασμένα σε λόφους σκουπίδια αλά Νάπολη στους δρόμους της πόλης. Η εικόνα γνώριμη στην Κυψέλη: μοναχικές φιγούρες ή σε μεταξύ τους πια συνεργασία ανασκαλεύουν τους κάδους -τώρα τα βουνά απορριμμάτων- κάθε μέρα και ψάχνουν σκελετούς. Είναι οι μεταλλικοί αρμοί του παλιού κόσμου. Τους συλλέγουν με καρτερία και τους πουλάνε για λιώσιμο, στα χυτήρια. Του νέου κόσμου.

Βλέπεις τους ανθρώπους αυτούς, τους διωγμένους από το ένστικτο της επιβίωσης από τους τόπους που γεννήθηκαν σε Ασία, Αφρική, να ζουν μαζεύοντας επίμονα τους σκελετούς της παλιάς μας -καθώς φαίνεται- δομής στις κοινωνίες που έχουν καταφθάσει, κι εμείς, οι ιθαγενείς της δύσης, μένουμε να σέρνουμε το ασήκωτο λίπος ενός κενού -και τελικά ουχί καινού- καταναλωτισμού και μιας ευμάρειας που εκλείπει με ρυθμούς ιλιγγιώδεις. Χωρίς, ορατό ακόμα, σκελετό να κρατηθούμε και να χτίσουμε εκεί πάνω τη νέα μας πραγματικότητα. Αποβάλλουμε τα παλιά μας κόκαλα με μανία κι εκείνοι τα συγκεντρώνουν με υπομονή. Λιώνουν οι παλιές δομές και ένας καινούριος κόσμος φτιάχνεται από την αρχή. Ένα κόσμος που δεν έχουμε υποψιαστεί. Και μένουμε να τον κοιτάμε να ξεπροβάλλει καθώς στεκόμαστε κι εμείς σ' ένα μετέωρο μεταίχμιο. Η ζάλη αναπόφευκτη και η ναυτία. Μόνο που στο χυτήριο μπαίνει και η μοναδική ζωή σου.

Σου λέει η οικονομία, η πολιτική, η ιστορία, η ανάγκη... Αναπόφευκτη η αλλαγή και το πέρασμα στο άγνωστο αλλού. Οι ιστοί που στήνονται, ιδιότυπο μυϊκό σύστημα να συγκρατήσει τους ανθρώπους μεταξύ τους, είναι τα κοινωνικά δίκτυα τούτη την ώρα. Στο διαδίκτυο με τους αραχνοειδής ιστούς του παλεύουν να μείνουν οι άνθρωποι άνθρωποι, ρίχνουν τα δίχτυα τους για λίγη κατανόηση αυτής της μετάβασης που συμβαίνει. Ανεργία, αναδουλειά, αφραγκία, το αδηφάγο στερητικό άλφα μπαίνει μπροστά από τις λέξεις, όσο ο κόσμος φτωχαίνει και φθίνει. Τα πιτσιρίκια στα δημοτικά των Αθηνών λιποθυμούν από την αφαγία, την ασιτία και οι έρευνες της τιβί σου λένε πώς να αντιμετωπίσεις την παιδική παχυσαρκία. Ειρωνεία.

Και τα παλιοσίδερα στο κέντρο της πόλης, στον πυρήνα της, μαζεύονται για να λιώσουν. Αποδομείται αυτή η παλιά κατάσταση ξεκινώντας από το πιο πυκνό της κύτταρο, καταμεσής. Την τελευταία επταετία τουλάχιστον, το βλέπω να γίνεται και το καταγράφω, αλλά εγώ είμαι μελό, τι ξέρω κι έχω και φαντασία. Τα προάστια θα το νιώσουν με τη γνωστή καθυστέρηση ήχου και εικόνας και η επαρχία ακόμα πιο αργά, εκεί άλλωστε σε σώζει η φύση για όσο υπάρχει. Άραγε η αλλαγή είναι μελό;

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 14/10/2011)