Το όραμα ως στοιχείο επιβίωσης
 |
| photo: scalidi |
Η απώλεια του Στιβ Τζομπς της Apple, πέρα από τη βαθιά ανθρώπινη διάστασή της, φέρει το ειδικό βάρος που είχε προσδώσει εκείνος στο όραμά του για την τεχνολογία και την εφαρμογή της στην καθημερινή ζωή. Εκείνο που θαυμάζουμε τόσο σε προσωπικότητες τέτοιας εμβέλειας και ακτινοβολίας, είναι στην ουσία η ικανότητά τους να ονειρευτούν έναν κόσμο δικής τους εμπνεύσεως και να τείνουν ολοένα προς εκείνον.
Αυτό που λείπει τούτη την ώρα από την Ελλάδα. Η επιθυμία και
η διάθεση να οραματιστεί τον εαυτό της για παρακάτω, πώς θέλει να είναι, τι να
πετύχει, πώς να πορευτεί στη συνέχεια. Προς το παρόν η μεμψιμοιρία την κρατάει
κολλημένη στον πάτο, τουλάχιστον από άποψη ηθικού. Πώς να ανέβει το ηθικό,
βέβαια, με τόσα τυχαία οικονομικά μέτρα που δεν αποδίδουν, με μια καθημερινή
εικόνα του αδηφάγου κράτους που κατασπαράζει τον καθένα; Τελευταίο κρούσμα η
επίθεση σε φωτορεπόρτερ, οι οποίοι μην ξεχνάμε, ήταν εκεί για να καταγράψουν
όχι μόνο την αστυνομική βία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη πράξη θα συνέβαινε
εκείνη την ώρα. Ας πούμε τα μέλη των ΜΑΤ -αν διέθεταν εκπαίδευση πραγματικών
πολεμικών τεχνών, αυτοελέγχου και ψυχραιμίας- θα στέκονταν αγέρωχοι και ακίνητοι
μπροστά στη βία και δεν θα την ασκούσαν, μπορεί να το οραματιστεί αυτό κάποιος;
Πολύ ουτοπικό, ε; Ας πούμε να έδιναν εκείνοι τριαντάφυλλα στους διαδηλωτές; Τι
έχουν να μοιράσουν μαζί τους; Ναι, είπαμε, έλλειψη οράματος από όλους. Κι από
κείνους που δίνουν εντολές κι από κείνους που τις εκτελούν.
Η βία δεν είναι μόνο αυτή στους δρόμους. Είναι και η άλλη, η
βουβή, που κατατρώει την ψυχή και τις σάρκες των ανθρώπων, ας πούμε στους κατά
τόπους ΟΑΕΔ της χώρας. Περιμένουν ώρες στις ουρές οι υποψήφιοι για επίδομα
ανεργίας. Εκδιωγμένοι από τις δουλειές τους, ταπεινωμένοι. Σε μια τέτοια ουρά
βρέθηκα μάρτυρας εκ διηγήσεως. Της ανεκδιήγητης «κυρίας» που θεωρεί ότι ο
νεαρός αλλοδαπός που βρίσκεται κι εξυπηρετείται στην ίδια υπηρεσία με κείνη,
την απειλεί και μόνον με την παρουσία του: «Το Μπαγκλαντές, ορίστε, που πέρασε
και το Μπαγκλαντές. Ήρθαν στη χώρα μας και μας παίρνουν και τη σειρά. Το
Μπαγκλαντές». Το είπε πολλές φορές, ώσπου μια νεαρή καθηγήτρια την καθήλωσε
λεκτικά και ξεγύμνωσε το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία της, το κοινωνικό μίσος που
σιγοβράζει στα καζάνια της καθημερινότητας. Αν είμαστε σε θέση να οραματιστούμε
έναν καλύτερο και χρησιμότερο εαυτό, χωρίς τα βαρίδια των συμπλεγμάτων και της
κατωτερότητας, τότε μας αξίζει και η επιβίωση. Φτάνει να θέλουμε και να
μπορούμε να ονειρευτούμε: έναν κόσμο ανθρωπινότερο.
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 7/10/2011)