"Mind the gap", το κάτι είναι πολύ, μπροστά στο τίποτα

photo: scalidi

Εκείνο που με πληγώνει τον τελευταίο καιρό, είναι το πώς σερνόμαστε ανάμεσα στα άκρα, χωρίς να αναζητούμε ένα μέτρο, μια αρμονία, ένα δικό μας κέντρο. Κυρίως με την πολιτική έννοια, αλλά όχι με τον κομματικό χρωματισμό. Με ενοχλεί ο αραχνιασμένος τρόπος σκέψης. Έχω βαρεθεί τον κόσμο να λέει πόσο απογοητευμένος είναι και να το στηρίζει αυτό με επιχειρήματα. Επιχειρήματα που απορρέουν από ακραία παραδείγματα. Και συνεχίζει να πορεύεται μ' αυτά. Χωρίς να αναρωτιέται για την ορθότητά τους, χωρίς να αμφισβητεί το χιλιομασημένο που καταπίνει, χωρίς, χωρίς, χωρίς. Απλώς ασκώντας το δικαίωμά του στην επικριτική κριτική και έτερον ουδέν.

Έχω διαπιστώσει ότι ένα από τα συμπτώματα της εποχής είναι ο καθένας να καμουφλάρει τα προσωπικά του προβλήματα, τα συμπλέγματά του, τις ανασφάλειές του, τα ψυχολογικά του ακόμα, πίσω από τάχα μου απόψεις, ιδεολογίες, κατά την ταπεινή μου γνώμη απέραντες προκαταλήψεις. Με ενοχλεί που η υγιής αμφιβολία δίνει τη θέση της σε μια φοβερή ανάγκη να βρεθείς κάτω από μια ομπρέλα μιας ιδεοληψίας για να επιβιώσεις. Τι κρίμα, η ανασφάλεια να οδηγεί σε σώνει και καλά τοποθέτηση από τη μια πλευρά ή από την άλλη, αλλά να μην μας φέρνει στην αναζήτηση μιας άλλης εκδοχής, μιας άλλης αντίληψης, μιας άλλης δράσης.

Δεν αντέχω άλλο τους ανθρώπους να στέκονται από το ένα πεζοδρόμιο και να λοιδωρούν τους άλλους του απέναντι πεζοδρομίου. Και να μην κάνουν τον κόπο να βρεθούν στη μέση του δρόμου και οι δύο και να κοιτάξουν για μια άλλη διέξοδο, έναν άλλον δρόμο που θα το δουν μαζί. Αλλά όχι, να μας καταπιεί ο σκοταδισμός.

Την ώρα που κάθεσαι κι αναλώνεσαι εσύ για το ασήμαντο, με την ανοησία του να θες να πάρεις θέση -ήδη γνωστή θέση, όχι μια δική σου, που θα κάνεις τον κόπο να την σκεφτείς και να την εφεύρεις εσύ- οπωσδήποτε, ο κόσμος γύρω αλλάζει. Αλλάζει. Και υποφέρει. Εσύ υποφέρεις από την άγνοια. Και βυθίζεσαι όλο και πιο βαθιά στο τίποτα. Κρίμα, θα μπορούσες να προσφέρεις πραγματικά κάτι. Και το κάτι είναι πολύ, μπροστά στο τίποτα.

Σήμερα, όπως ερχόμουνα στο γραφείο, ένας κύριος με σταμάτησε να με ρωτήσει πού γράφει το τάδε όνομα σε ένα κουδούνι. Ήταν ξένος, πιτσαδόρος. Μεσήλικας. Και δεν ήξερε να διαβάσει. Πρόσφατα μια νεαρή κοπέλα μπροστά στο ATM μου ζήτησε να τη βοηθήσω να ολοκληρώσει μια συναλλαγή, γιατί δεν ήξερε να διαβάζει.

Μεγάλο το χάσμα, κύριοι, από τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά. Να το χαιρόμαστε. Εγώ που αγαπώ τόσο τη γνώση και τη μάθηση,λυπάμαι. Λυπάμαι να βλέπω αυτό το τεράστιο χάσμα."Mind the G.A.P" που λέει και το αστειάκι των ημερών. Λυπάμαι να στεκόμαστε μόνο στη μια πλευρά, την περισπούδαστη, και να μην κοιτάμε πιο δίπλα, την άλλη. Ας αντικρίζουμε τουλάχιστον την αλήθεια. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας. Κι ας κάνουμε τον κόπο να βρεθούμε στη μέση του δρόμου, περιμένοντας τον απέναντι να έρθει δίπλα μας, ίσως και να προχωρήσουμε μαζί προς μια νέα κατεύθυνση, τουλάχιστον δική μας, όχι δοσμένη από συμφέροντα άλλων, από τα GPS των προθέσεων που δεν καταβάλλουμε προσπάθεια να αμφισβητήσουμε, να ανιχνεύσουμε, εντέλει να καταλάβουμε.