Ένα με ...μηχανισμό και απ' όλα

Κυριακή, Σεπτεμβρίου 11, 2011

Ένα με ...μηχανισμό και απ' όλα

Η ενηλικίωση εμπεριέχει μεταξύ άλλων και την κατάκτηση ενός μηχανισμού χειρισμού της ζωής και των πάσης φύσεως κρίσεων ενός ανθρώπου, με τρόπο που του εξασφαλίζει όχι μόνο την επιβίωση, αλλά και ένα προσωπικό ευ ζην, με βάση το τι είναι ο ίδιος: κυρίως τα όρια της αξιοπρέπειάς του. Αυτός ο μηχανισμός προϋποθέτει την οικοδόμηση ενός αντίστοιχου τρόπου σκέψης. Προφανώς κάτι τέτοιο σημαίνει ωριμότητα.

Κάνουμε τη σύγκριση με τη ζωή μας ως συνόλου σ' αυτή τη χώρα και καταλαβαίνουμε ότι ούτε κατά διάνοια υπάρχει ενηλικίωση, ωριμότητα, στοιχειώδης αξιοπρέπεια, στη ζωή μας ως κράτους. Ηλίου φαεινότερο.

Ξαναπερνάω στο μικρόκοσμο. Δεν πάω μακριά. Κοιτάξτε γύρω σας. Που υποτίθεται ότι είναι ο σκληρός στίβος της καθημερινής επιβίωσης. Αναζητήστε τα ίδια πράγματα: ωριμότητα, σοβαρότητα, αξιοπρέπεια και ολίγη αξιοκρατία. "Mind the gap". Το κενό χάσκει. Και δεν το λέω με μεμψιμοιρία. Ούτε με πικρία. Μια απλή διαπίστωση. Όπως οφείλουν οι ενήλικες να βλέπουν τον εαυτό τους. Με τα μειονεκτήματά του, μήπως και ξεφύγουν από τη στενοκεφαλιά και διορθώσουν κάτι. Θεωρώ ότι ακριβώς ο μηχανισμός που αναπτύσσει ο καθένας μέσα του, όλες του οι ιδέες, οι επιθυμίες, αυτά τέλος πάντων που τον συγκροτούν, τον οδηγούν και σε μια γραμμή ζωής που δεν μοιάζει με κανενός άλλου. Αυτό που κάποιοι λένε μοίρα ή ριζικό.

Τι γίνεται όμως, όταν μαζεύονται πολλά "εγώ" χωρίς κανένα μηχανισμό εντός τους της προκοπής; Ας πούμε ότι βασίζουν τη ζωή τους, την πορεία τους στη "λούφα και παραλλαγή", πώς θα παραμείνουν στην επιφάνεια, εποπτεύοντας παρασκηνιακά δαδρομάκια, πριονίζοντας ανύπαρκτες καρέκλες άλλων και παραμένοντας τα ίδια αυτά μικρά "εγώ" σε μια αθεράπευτη μικρότητα, αμάθεια και φυσικά αναποτελεσματικότητα. Δεν αποτελούν πια ένα "εμείς" ενηλίκων, βεβαίως βεβαίως στα λόγια και στους αριθμούς, αν μη τι άλλο, έτοιμο για πτώχευση;

Μα, πώς αφού την έχουν βγάλει καθαρή έτσι μια ζωή, αυτό είναι "εγχειρίδιο επιβίωσης", διδάσκεται με κάποιον αόρατο και τόσο αποτελεσματικό τρόπο από γενιά σε γενιά... Και παραμένουμε ένα δωμάτιο με ξεκούρδιστα, άνευ μηχανισμού ρολόγια. Βρίσκεται πού και πού κανένα ελβετικής ακρίβειας ρολογάκι και παλεύει ολομόναχο, αλλά οι υπόλοιποι το χλευάζουν. Ρολόι από τον τόπο σου, ψιθυρίζουν, και χτυπάει το καθένα μεσάνυχτα κατά το δικό του το χαβά. Συνήθως στο παραπέντε...

photo: scalidi

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Τον τελευταίο καιρό συναντώ ανθρώπους που έχουν ήδη ένα πλάνο διαφυγής από την τριβή με την καθημερινή "κρίση". Και το εφαρμόζουν. Για τον καθένα είναι μεν διαφορετικό, αλλά έχει ένα αισιόδοξο κοινό στοιχείο: ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους, αν τον είχαν χάσει, ξεκαθαρίζουν τη ζωή τους άμα το χρειάζεται και προσηλώνονται σ' αυτά που τους κάνουν μοναδικούς, ωραίους ανθρώπους, με τρομερή εργατικότητα και καρτερία. Α, και ορθολογισμό. Ταυτόχρονα, μοιράζονται απλόχερα με τους γύρω τους την ψυχή τους κι αυτόν το συγκροτημένο τρόπο σκέψης που τους οδηγεί μακριά από τον πανικό. Τέλος πάντων, πιστεύουν λίγο παραπάνω στον εαυτό τους και κατ' επέκταση στο καλύτερο που υπάρχει μεν μέσα τους, αλλά και απέξω τους, στους άλλους ανθρώπους, δηλαδή.

Το χαίρομαι αυτό. Κι ας βασιλεύουν γύρω μας, άλλες συνθήκες, άλλοι άνθρωποι, άλλες φωνές κι άλλοι τόποι... Πιστεύω στα δυνατά, ξεχωριστά "εγώ" που ανθίστανται στη σημερινή σαλαμοποίηση της κρίσης, μπορεί να αποτελέσουν παρακάτω ένα υγιές ισχυρό "εμείς". Ακόμη κι αν είναι πολύ ρομαντικό για να είναι αληθινό.

ΑΝΘΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ