"Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο"

Του προσφέρει ένα τσιγάρο. Ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο Μάνο Κατράκη. Σε μια σκηνή από το "Ταξίδι στα Κύθηρα" του Αγγελόπουλου. Συγκινητική. Όταν τείνει το τσιγάρο της συμφιλίωσης, της κοινής πίκρας, του λέει κάπως έτσι: "Μας βάλανε και πολεμήσαμε. Βγάλαμε τα μάτια μας. Χάσαμε κι οι δυο. Ο άνθρωπος με τον άνθρωπο, ο λύκος με το λύκο".

Σκεφτόμουν την αφήγηση που θέλησε να δώσει σ' αυτόν τον τόπο ο σκηνοθέτης. Με τους συμβολισμούς, τα βάθη και τα ύψη του, τους ανοιχτούς ορίζοντες με τη μακρινή προοπτική. Και ανάμεσα στα τοπία μια οδυσσεϊκή φιγούρα να παλεύει να σταθεί, να βηματίσει, να ταξιδέψει, μέχρι να φτάσει το τέλος των τίτλων της ζωής. Και οι στροβιλισμοί της μουσικής. Της Καραϊνδρου. Να υπάρχουν και μετά το "THE END".

Κι από την άλλη η πραγματικότητα. Σήμερα. Ο άνθρωπος να στέλνει στον άνθρωπο φονικά δέματα. Και να τον εξολοθρεύει. Για πάντα. Σε μια φονική "ιλιάδα" για ένα αδειανό πουκάμισο. Και ποιος, κυνηγάει το δέρμα φιδιού, δηλητηριασμένος από τη βία. Κρίμα. Οι ορίζοντες είναι εκεί οι ίδιοι και η μουσική παίζει, αλλά ξεκουφαίνει ένα απαιτητικό εγώ που δεν σκέφτεται, δεν συγκινείται, δεν, δεν, δεν, και σπρώχνει από τους ανθρώπους να βγει και να πάει στις αγέλες των θηρίων. Και ποιος...