Το δέλτα του λάμδα μου

Είχαμε να τον δούμε πολλά χρόνια. Εγώ να πω την  αλήθεια, δεν τον πρόσεξα ότι πέρασε δίπλα μας, χάζευα κάτι παπούτσια στη βιτρίνα. Έχω καιρό να κυκλοφορήσω έξω και κοιτάω τον κόσμο σαν καινούριο. Η κολλητή μού ψιθύρισε τόσο ανεπαίσθητα το όνομά του που δεν άκουσα. Μας προσπέρασε και προπορευόταν. Ακόμη δεν είχα καταλάβει. Είναι που κοκορευόμουν προηγουμένως για την παρατηρητικότητά μου. Καλά να πάθω. Ήταν αρκετά μακριά μας. Τον χάσαμε από τα μάτια μας. Θυμηθήκαμε όμως μαζί του τα 12-13 χρόνια που έχουν περάσει από τότε. Που έγινα φίλη με την κολλητή μου, τι ρούχα φοράγαμε, πώς είχαμε τα μαλλιά μας. Τι ανοησίες σκεφτόμασταν. Πόσα έχουν γίνει. Πόσα έχουμε ξεχάσει.
Και πηγαίναμε τόσο αμέριμνες που τελικά πήραμε τον ίδιο δρόμο με κείνον και τον φτάσαμε. Άθελά μας. Βρεθήκαμε ξαφνικά δίπλα του. Μιλούσε στο κινητό. Με μια φωνή αγενέστατα -σαν έφηβες- του απευθυνθήκαμε χορωδία. Όπως θα κάναμε στην τάξη πριν τόσα χρόνια, με μια φωνή. Ευτυχώς θυμήθηκα το"ν" στο "γκ" του ονόματός του, είχε φάει τόσα μαθήματα να μάθουμε σωστά την εκφορά. Και η Χ. το θυμήθηκε, την άκουσα. Εκείνος βιάστηκε να κλείσει αλαφιασμένος το τηλέφωνο. Τελικά τολμάς να μιλήσεις στο παρελθόν όταν σε προσπερνάει, έχει προτεραιότητα έναντι του παρόντος.
Ποιες είστε; Ποιες είμαστε; Παιχνιδιάρικα του απαντάς ότι άμα μιλήσω λίγο ακόμα -με καλά επιλεγμένες λέξεις- θα με καταλάβετε. Και ακούς το όνομά σου. Σοκαριστικά. Το ποια ήσουν και είσαι ακόμα. Και να, σε δείχνει με το δάχτυλο. Αυτή είσαι. Αυτή που ξεστόμισε μόλις. Ήταν που μας έλεγε στη σχολή ότι δεν θυμάται -εύλογα- ονόματα μαθητών μετά από χρόνια και κάνει το κολπάκι ρωτώντας το μικρό τους όνομα, τάχα μου ότι θυμόταν το επίθετο, ελπίζοντας να μην φανεί η αδυναμία του. Δεν το έκανε το κολπάκι. Και το περιμέναμε. Ακόμα και το παρελθόν σε εκπλήσσει. Όλα τριγύρω αλλάζουνε...
Θυμήθηκε το μικρό μου. Ακαριαία. Λόγω του δέλτα του λάμδα μου που τον προβλημάτισε δυο χρόνια τότε. Με κοίταξε ανασηκώνοντας τα γυαλιά του όπως παλιά που προσπαθούσε να εξηγήσει αυτή την ιδιομορφία. Ούτε λάμδα Πελοπονήσσου ούτε λάμδα Θεσσαλονίκης. Δικό μου λάμδα. Εκείνος είχε εντοπίσει μέσα λίγο δέλτα.
Σκεφτόμουν ότι δεν έκανα πια τις ασκήσεις να βελτιωθώ. Το δέλτα του λάμδα μου έμεινε. Και πάνε τόσα χρόνια. Μπορεί να έχει απαλυνθεί. Εκείνος  ομως μπορεί να το ακούσει. Και να με αναγνωρίσει. ...κι όλα τα ίδια μένουν. Τουλάχιστον έχω βελτιώσει τους εμφαντικούς τονισμούς, τα μπε, ντε, γκε, αλλά ακόμα προσπαθώ να αποφεύγω τα λι, ακόμα κι από το επώνυμό μου.
Αγωγή του λόγου, όπως λέμε συναισθηματική αγωγή.