Δρόμος, με βρώμικες ελπίδες

Δέκα και μισή το πρωί. Στην Αχαρνών. Σε ένα σκιερό της σημείο, κάτω από τα δέντρα που τα φυσούσε το δροσερό αεράκι. Ένας πατέρας οκλαδόν με τους δυο μικρούς του γιους. Μοιράζονται ένα καρβέλι ψωμί. Κυριολεκτικά. Δεν είναι κινηματογραφικό πικ-νικ στα πάρκα της Νέας Υόρκης. Είναι επιβίωση στα πεζοδρόμια της Αθήνας. Κατευθείαν ξεπήδησαν από μέσα μου οι εικόνες του Κόρμακ ΜακΚάρθι από το "Δρόμο" του. Ο ήρωας και ο μικρός του γιος στην κοσμογονική τους περιπέτεια. Σαν και τούτης της τριάδας στα γκρίζα πλακάκια. Απλωμένες λευκές χαρτοπετσέτες. Ολοκάθαρες. Σαν τις ελπίδες τους. Περιστέρια έτοιμα να φύγουν. Τα χαμόγελα των πιτσιρικιών μπροστά σε ένα μπουκάλι κόκα κόλα.