Μεταξένια διαμάντια

"...Κανείς δεν είναι στ' αλήθεια ξεγραμμένος, άμα έχει έτοιμη μια καλή ιστορία και κάποιον για να του τη διηγηθεί...", γράφει ο Alessandro Baricco στον εξαίσιο θεατρικό του μονόλογο "ΧΙΛΙΑΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ" (εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Σταύρου Παπασταύρου). Ο συγγραφέας με τις ιστορίες διαμάντια του, απλώνει μεταξένιο κλοιό την αφήγησή του και αιχμαλωτίζει μέσα σε λίγες σελίδες τον αναγνώστη του. Σου λέει μια ιστορία για να μην νιώσεις ξεγραμμένος, ακριβώς επειδή έχει να σου πει μια ιστορία για να μην νιώσει ξεγραμμένος κι εκείνος. Κι ας είμαστε όλοι εξαρχής ξεγραμμένοι με βέβαιο τέλος και ένα μεσοδιάστημα-ζωή στο χέρι μας να το κάνουμε ν' αξίζει ένα θησαυρό ή να μην αξίζει μία, τενεκές αδειανός ριγμένος απομεσήμερο σ' έναν έρημο δρόμο που τον βροντάει ο αέρας και υπάρχει μόνος.

Τα παραμύθια του, οι ιστορίες του δεν σου διδάσκουν τίποτα, παρά σε φέρνουν να αφουγκραστείς κάτι δικό σου, κάτι αδιόρατο, ανεπαίσθητο, κάτι πολύ μέσα σου, ίσως εκείνο που έχει σχέση με την ανθρωπιά σου. Ίσως. "...Ήταν, άλλωστε, από τους ανθρώπους που αγαπούν να παρευρίσκονται στη ζωή τους, θεωρώντας ανάρμοστη οποιαδήποτε φιλοδοξία να τη ζήσουν..."("Μετάξι", εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Λένας Ταχμαζίδου). Ακριβή λογοτεχνία. Για κείνους που αγαπούν τη λογοτεχνία.