Έμπνευση

Θέλω να γράψω για τους ανθρώπους που χωρίς να το επιδιώκουν, γίνονται έμπνευση στη ζωή μας. Απλώς χαράζοντας οι ίδιοι την πορεία τους. Με συνέπεια. Απέναντι στον εαυτόν τους. Και γενναιοδωρία απέναντι στους άλλους. Χωρίς να κραυγάζουν συνθήματα, χωρίς να επιζητούν χειροκροτήματα και φώτα που σε στραβώνουν και τυπικά χτυπήματα στον ώμο και ανούσιες νεκρές χειραψίες, χωρίς να σου μπαίνουν μπροστά να σου κλείσουν το δρόμο, ίσα ίσα. Σου στέλνουν έναν  ψίθυρο για να κρατήσεις το θάρρος σου, το κουράγιο σου.

Όπως λέει η φίλη μου η Δ., να προσπαθήσουμε να γίνουμε καλοί σε ό,τι κάνουμε. Αυτό είναι αντίδοτο στα spread. Γιατί έχουμε γίνει spread στοψωμί  άλλων. Ανέμπνευστο spread. Κι έχει ψωμί η προσπάθεια να μην πνιγούμε στη μιζέρια και το λίγο. Πολύ ψωμί. Ας ζυμώσουμε μια φορά κι εμείς, μην τα περιμένουμε όλα έτοιμα, και την παραμικρή μας σκέψη έτοιμη από αλλού να τη μασήσουμε. Λίγο να βάλουμε τα μηχανάκια του μυαλού μας να δουλέψουνε. Από φιλότιμο.

Με ενοχλεί η παραίτηση. Και βλέπω "τελειωμένους", παραιτημένους και παρατημένους στην ηλικία μου, μια δημιουργική και παραγωγική ηλικία. Σκέτη θλίψη. Για να μην κουραστούν. Χάνουν το πιο ωραίο κομμάτι: την ικανοποίηση ότι κατάφερες κάτι μόνος σου, με τα χέρια σου, με το μυαλό σου, με τις ικανότητές σου. Με ενοχλεί να βλέπω "σβησμένους" ανθρώπους που δεν πήραν ποτέ τελικά μπρος. Απο-γοητευμένους. Λες και δεν θέλουν οι ίδιοι να ασκήσουν την προσωπική τους γοητεία στην ίδια τη ζωή που χαραμίζουν.
Και δεν μιλάω για τίποτα μεγάλες ιδέες, αλλά για τα πιο απλά καθημερινά και ουσιαστικά. Να μπορείς να κάνεις μια ωραία συζήτηση. Να είσαι ικανός. Να μπορείς να μαγειρέψεις ένα φαγητό της προκοπής. Να θέλεις να φροντίζεις τον εαυτόν σου, το σπίτι σου, την  αυλή σου. Δεν πάω μακριά. Στη σημασία του να θέλεις να είσαι ο εαυτός σου. Να βρίσκεις ποιος εαυτός θέλεις να είσαι. Να είσαι σε θέση να υπερασπίζεσαι την καλύτερή σου εκδοχή. Πόση έμπνευση θέλει πια αυτό;