Συγγραφικοί αντικατοπτρισμοί στο σκότος της ψυχής
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Φιλολογική Βραδυνή, το Σάββατο, 24/1/2009).
Σε σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού διεισδύει με ένα δαιδαλώδες θρίλερ που χρησιμοποιεί ως πιόνια-ήρωές του συγγραφείς, ο Andrew Wilson. Πρόκειται για το μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο «Ψεύτρα γλώσσα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Νίκης Προδρομίδου. Ο συγγραφέας κατορθώνει να κρατήσει μέχρι τέλους την αγωνία του αναγνώστη, με φόντο τη βρετανική ύπαιθρο και το περιβάλλον των σχολείων της Γηραιάς Αλβιώνος, καθώς και τα δύσοσμα κανάλια της Βενετίας.
"…Πάντα να σκαλίζουν, πάντα να θέλουν να μάθουν γιατί έγραψα το πρώτο βιβλίο και μετά σταμάτησα να γράφω. Κυρίως μεταπτυχιακοί φοιτητές- φρικτά πλάσματα. Ψάχνουν για κρυμμένα νοήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι οι φιλόδοξοι, υπερβολικά περίεργοι βιογράφοι είναι πολύ, μα πολύ χειρότεροι. Σαν όρνια που κάνουν κύκλους από πάνω μου περιμένοντας να πεθάνω, αδημονώντας να φάνε την πρώτη μπουκιά απ’ τη σταφιδιασμένη σάρκα του πτώματός μου. Μου ζητάνε να έρθουν και να δουν τα γραπτά μου, τα σημειωματάριά μου, τα ημερολόγιά μου. Αναρωτιούνται αν, όλον αυτό τον καιρό, συνέχιζα να γράφω κι απλώς αρνιόμουν να εκδώσω τα έργα μου… Βδέλλες και βρικόλακες και λάμιες, τυχάρπαστοι βάρβαροι, σαν αυτούς που μαζεύονται γύρω από ένα ατύχημα στο δρόμο και κάθονται και χάσκουν...».
Είναι μια ιστορία ευκολοδιάβαστη, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω στον αναγνώστη παρά την ευχαρίστηση που εισπράττει από το διαρκές σασπένς, αλλά και την όποια αναγωγή μπορεί να κάνει ο ίδιος στη σκοτεινή πλευρά μιας λογοτεχνικής ψυχής. Αν υπάρχει τέτοια ψυχή ή αν είναι τελικά δημιούργημα των ίδιων των συγγραφέων. Παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, βιασμός, βία, αυτοκτονία, θάνατος, δολοφονία και ατελείωτη φιλοδοξία είναι τα συστατικά του καμβά που επιλέγει ο Wilson να υφάνει για να πει αυτό που θέλει, έστω με ψεύτρα γλώσσα. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η προμετωπίδα του μυθιστορήματος, «Δεν είναι αυτό το βιβλίο που ήθελα να γράψω. Δεν έγινε τίποτα όπως είχα φανταστεί».
Σε σκοτεινές πτυχές του ανθρώπινου ψυχισμού διεισδύει με ένα δαιδαλώδες θρίλερ που χρησιμοποιεί ως πιόνια-ήρωές του συγγραφείς, ο Andrew Wilson. Πρόκειται για το μυθιστόρημά του που κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο «Ψεύτρα γλώσσα» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, σε μετάφραση της Νίκης Προδρομίδου. Ο συγγραφέας κατορθώνει να κρατήσει μέχρι τέλους την αγωνία του αναγνώστη, με φόντο τη βρετανική ύπαιθρο και το περιβάλλον των σχολείων της Γηραιάς Αλβιώνος, καθώς και τα δύσοσμα κανάλια της Βενετίας.
"…Πάντα να σκαλίζουν, πάντα να θέλουν να μάθουν γιατί έγραψα το πρώτο βιβλίο και μετά σταμάτησα να γράφω. Κυρίως μεταπτυχιακοί φοιτητές- φρικτά πλάσματα. Ψάχνουν για κρυμμένα νοήματα εκεί που δεν υπάρχουν. Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι οι φιλόδοξοι, υπερβολικά περίεργοι βιογράφοι είναι πολύ, μα πολύ χειρότεροι. Σαν όρνια που κάνουν κύκλους από πάνω μου περιμένοντας να πεθάνω, αδημονώντας να φάνε την πρώτη μπουκιά απ’ τη σταφιδιασμένη σάρκα του πτώματός μου. Μου ζητάνε να έρθουν και να δουν τα γραπτά μου, τα σημειωματάριά μου, τα ημερολόγιά μου. Αναρωτιούνται αν, όλον αυτό τον καιρό, συνέχιζα να γράφω κι απλώς αρνιόμουν να εκδώσω τα έργα μου… Βδέλλες και βρικόλακες και λάμιες, τυχάρπαστοι βάρβαροι, σαν αυτούς που μαζεύονται γύρω από ένα ατύχημα στο δρόμο και κάθονται και χάσκουν...».
Είναι μια ιστορία ευκολοδιάβαστη, δεν έχει να προσφέρει κάτι παραπάνω στον αναγνώστη παρά την ευχαρίστηση που εισπράττει από το διαρκές σασπένς, αλλά και την όποια αναγωγή μπορεί να κάνει ο ίδιος στη σκοτεινή πλευρά μιας λογοτεχνικής ψυχής. Αν υπάρχει τέτοια ψυχή ή αν είναι τελικά δημιούργημα των ίδιων των συγγραφέων. Παιδεραστία, ομοφυλοφιλία, βιασμός, βία, αυτοκτονία, θάνατος, δολοφονία και ατελείωτη φιλοδοξία είναι τα συστατικά του καμβά που επιλέγει ο Wilson να υφάνει για να πει αυτό που θέλει, έστω με ψεύτρα γλώσσα. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η προμετωπίδα του μυθιστορήματος, «Δεν είναι αυτό το βιβλίο που ήθελα να γράψω. Δεν έγινε τίποτα όπως είχα φανταστεί».