Rien

Μεγάλη Πέμπτη βράδυ. Τέλος υποχρεώσεων. Τα πράγματα για το ταξίδι έτοιμα. Η άλλη μέρα περίμενε να φύγουμε. Οι φίλοι, άλλοι φευγάτοι από μέρες, άλλοι στο σπίτι κατάκοποι, άλλοι στη δουλειά. Έκλεισα την εφημερίδα, με λαμπάδα πρωθύστερη για "Χριστός Ανέστη". Οι εκκλησίες μου γύρω βοούσαν. Εκεί θα κατέφευγα, αλλά έχω κακό προηγούμενο τέτοιες μέρες, κάτι καντηλανάφτες να με σπρώχνουν να πάω πιο πέρα, την ώρα που τον Άλλον τον καθήλωναν στο ξύλο... Έτσι, είπα να πάω σινεμά. "Ζωή σαν τριαντάφυλλο" που ήθελε να δει η Ελένη, αλλά ήταν μακριά για να πάμε, που η Μαρία έλεγε στη Λίτσα να πάνε να δουν, που εγώ ήθελα να δω. Και χώθηκα μόνη μου στο κοντινότερο πολυσινεμά. Στην κλειστοφοβική αίθουσα καμιά δεκαριά ακόμη άλλοι. Μερικές θέσεις πιο κάτω ένας μόνος επίσης. Αναστέναζε κι εκείνος σαν κι εμένα όλη την ώρα. Τον άκουγα από μακριά. Ωραία η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας, αλλά η ταινία δεν βλεπόταν. Είχα πάει με διάθεση Μεγάλης Εβδομάδας να συγκινηθώ από της ζωή της μεγάλης αυτής ερμηνεύτριας, αλλά δεν κύλησε ούτε δάκρυ. Μόνο εκνευρισμό μου μετέδωσε το ανύπαρκτο μοντάζ, η έλλειψη σκηνοθετικής άποψης και ιδιαίτερης οπτικής. Έφυγα με τη απογοήτευση που άρμοζε στην ημέρα. Μέχρι και ποπ κορν έφαγα στο διάλειμμα, πράγμα που αποφεύγω, γιατί δεν αντέχω το θόρυβο μέσα στην αίθουσα. Μεγάλη Πέμπτη, αν είχα πάει εκκλησία δεν θα κατόρθωνε ούτε ο Εσταυρωμένος να κάνει να λυπηθώ τόσο υπόκωφα και βουβά. Το κατόρθωσε η ταινία. Rien. Πήρα τα αγκάθια από τη "Ζωή σαν τριαντάφυλλο", τα έμπηξα πιο βαθιά στη δική μου ψυχή κι έφυγα.