Πιο ξένοι

photo: scalidi

Είχανε λίγα προβλήματα στα Πατήσια, έχουνε και το φασισμό. Βράζουνε μέσα τους τα διαμερίσματα, με τους γερασμένους σκελετούς, τα καζανάκια και τις βρύσες που τρέχουν, τους παλιωμένους σοβάδες, τα πατώματα του '60, τις σκεβρωμένες πόρτες και τα ρημαγμένα ρολά, τις σκισμένες τέντες και τα τρεμάμενα ασανσέρ. Είχανε λίγα. Οι άνθρωποι στα καταφύγια τα πολεμικά. Στα υπόγεια. Στοιβαγμένοι. Είχανε λίγα. Να τρέμει και το φυλλοκάρδι τους.

Γιατί τώρα; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα; Η σιωπή μας. Το ότι δεν παίρνουμε θέση. Δεν πειράζει άστους αυτούς, ξένοι είναι... Πιο ξένοι απ' αυτούς που χτυπάνε και σπάνε και πλήττουν, υπάρχουν; Εσύ πες μου ποιος είναι ο ξένος.

Εγώ πάντως νιώθω ξένη σ' αυτόν τον τόπο. Δεν αναγνωρίζω ποιοι είναι αυτοί που εμφανίστηκαν με τόσο μίσος, τόση βία, τόσο κακό. Ό,τι κι αν τους εξέθρεψε, ξέρω ότι τους ανέχεται αυτή τη στιγμή ένας κόσμος ολόκληρος. Απόκληρος των αισθημάτων του.

Περνάω πού και πού από το παρκάκι της Κύπρου, εκείνο που ήθελε να κάνει πάρκινγκ η τότε δημοτική αρχή. Βλέπω αναστημένα δεντράκια, χαίρομαι από τη μία αλλά από την άλλη λέω "Για τους ανθρώπους δεν υπάρχει υπεράσπιση;" Γιατί με τον ίδιο τρόπο δεν βγαίνει κανείς να υπερασπιστεί τον απέναντί του;
Τότε ο κόσμος συσπειρώθηκε απέναντι στον παραλογισμό της εξουσίας και κέρδισε μια μικρή ανάσα πρασίνου για την πόλη, ένα ξέφωτο να αναπνέει η ματιά του. Τώρα, δεν γίνεται να συμβεί το ίδιο, να εξασφαλίσουμε στο διπλανό μας τη ζωή του, δηλαδή τη δική μας αξιοπρέπεια;