Η φυλακή της αλαζονείας

'Εβλεπα χθες βράδυ τους "Πρωταγωνιστές" με το Σταύρο Θεοδωράκη. Έβλεπα τον ανοιχτό κι ανθρώπινο τρόπο που προσέγγιζε κάθε γυναίκα, μέσα στη φυλακή. Αφουγκραζόμουν την αλήθεια της κάθε μιας. Από απόσταση, θα πεις. Εκ του ασφαλούς, θα πεις. Να πεις.

Και σκεφτόμουν ότι ζούμε ερήμην μας σε μια φυλακή μέσα μας: τη φυλακή της αλαζονείας. Εκείνης της ιδεοληψίας που δεν μας αφήνει να φανταστούμε τον εαυτό μας στη φυλακή, τον εαυτό μας σε μια οριακή κατάσταση, τον εαυτό μας σε ανάγκη των άλλων. Παρατηρώ και βλέπω ότι οι θεσμοί, οι νόμοι, οι "κανονικότητες" είναι θεσπισμένα όλα από ανθρώπους που πίστεψαν ότι δεν τους αφορά. Με τον ίδιο τρόπο είναι δομημένη και η καθημερινότητά μας. Σαν να μην μας αφορά. Πρώτα ο εαυτός μας και μετά οι άλλοι.

Βλέπω τους ανθρώπους εκείνους που εισηγούνται για τη "μοίρα" των υπόλοιπων να κοιτούν από  μια ψυχρή απόσταση. Για την κοινωνία, για την οικονομία, για την πολιτική κατάσταση. Είναι άνθρωποι που σκέφτονται, μιλούν, πράττουν, αφ' υψηλού. Δεν τους αγγίζει τίποτα στα "χρυσά κλουβιά" τους που δεν περνάει η φτώχεια, η δυστυχία, η ανέχεια, η μοναξιά. Κι αυτοί, λέει, φτιάχνουν το μέλλον ή τουλάχιστον  το εισηγούνται... Βλέποντας όλους εμάς μέσα από το κελί της αλαζονείας τους.

photo: scalidi