Ο Κύριος Χριστοδούλου μου
Η τελευταία εικόνα από κείνον που έχω, είναι ένα χειροφίλημα ένα βραδάκι του Ιουνίου, συγκινημένος εκείνος με τα υγρά του μάτια να με αποχαιρετά κι εγώ να τον ευχαριστώ. Πάντα θα τον ευχαριστώ για όλα εκείνα που μου έχει πει και δεν τα ξεχνάω. Είχε επιμείνει για μια δεκαετία να μου φτιάξει το σκίτσο, αρνιόμουν πεισματικά, δεν ήθελα να τον κουράζω. Αν και εκείνος ακούραστος. Το είχα κάπως στο μυαλό μου μην το φτιάξει και με αποχαιρετήσει μ' αυτόν τον τρόπο. Δεν τη γλίτωσα. Το είχε σχεδιάσει. Μου παρέδωσε το σκίτσο κι έφυγε δυο μήνες μετά. Ο Βασίλης Χριστοδούλου.
Ο τόσο πολύ αγαπημένος μου κύριος Χριστοδούλου. Ο άνθρωπος που είχε νικήσει ακόμα και τον καρκίνο πριν από μερικά χρόνια. Τον είχα δει με τα μάτια μου να βάζει κάτω τον καρκίνο. Με ατέλειωτη όρεξη και δίψα για ζωή αυτός ο Καλλιτέχνης. Με τα ολοζώντανα σκίτσα του, το χιούμορ του που δεν τον εγκατέλειπε ούτε για μια στιγμή. Την απέραντη ευγένειά του. Αυτή την αστείρευτα οξυδερκή ματιά του. Σε περνούσε ακτινογραφία. Τα καίρια σχόλιά του. Την αιχμηρή του κριτική.
Στην τελευταία μας συνάντηση είχε μια αγωνία βιασύνης να μου τα πει όλα όσα έπρεπε να ξέρω για το παρακάτω της ζωής, για τους ανθρώπους, για την αξία. Αξία αυτή είναι η λέξη που του αξίζει. Την κέρδισε. Δίπλα στο Γέλιο. Αυτό προσπάθησε να εκμαιεύσει από τους ανθρώπους όλη του τη ζωή. Νομίζω ότι με βλέπει από κει πάνω και γελάει, σκέφτεται τι αστείο θα μου πει για να γελάσω κάπου παρακάτω. Θα γελούσε και τώρα αν έβλεπε ότι είναι θέμα στην εφημερίδα ο ίδιος και σκέφτονται τι τίτλο να του βάλουν.
Τον τίτλο του τον είχε κερδίσει μόνος του όλη του τη ζωή με το σπαθί-πενάκι του. Ο Κύριος Χριστοδούλου. Ο Κύριος Βασίλης Χριστοδούλου. Και τον κρατάει τον τίτλο και μετά την αποχώρησή του. Τον δικαιούται.