Ακαδημία Πλάτωνος

Ο Αντώνης Καφετζόπουλος είναι ο αγαπημένος μου ηθοποιός, από την ελληνική πραγματικότητα. Τον παρακολουθούσα πιτσιρίκι -οπότε και έβλεπα μανιωδώς τηλεόραση, εμ τι τζάμπα έχω εφτάμιση βαθμούς μυωπία;- στο "Μινόρε της αυγής" και την "Αστροφεγγιά". Αργότερα στο σίριαλ "Οι τελευταίοι εγγονοί". Έχει ταυτιστεί στο μυαλό μου με τους ρόλους που έχει παίξει. Μυθιστορηματικοί απολύτως.

Χθες βραδάκι, μετά τη δουλειά, κατηφόρισα για το Τριανόν, το αγαπημένο μου σινεμά ever, και είδα την ταινία "Ακαδημία Πλάτωνος".

Σε ένα τρίστρατο, νεοελληνικό πια, η τραγωδία με μια αλαφράδα εξωτερική είναι πιο παρούσα από ποτέ. Μόνο λίγο πιο υπόκωφη, πιο βουβή. Μπορεί να παίζει και κανένα ποδοσφαιράκι να περνάει η ώρα και να σε κάνει να χαμογελάς μαζί της πια. Ζωή είναι και περνάει. Αλλά πώς περνάει; Να πάτε να το δείτε.

Με εντυπωσίασε και πάλι ο Καφετζόπουλος, από τους λίγους που δεν με έχουν απογοητεύσει στο πέρασμα των χρόνων, όπως και όλο το καστ των ηθοποιών που ήταν απολύτως οι κατάλληλοι για το ρόλο.