Η Φωνή της Ψυχής
Η ψυχή δεν είναι κακομοίρα σαν και το μυαλό. Η ψυχή δεν είναι αδύναμη σαν τη φωνή (των άλλων όχι τη δική του). Δημήτρης Μητροπάνος.
Καμώνονται πως τον ανακαλύπτουν από την αρχή τώρα. Μα, νομίζω είναι ίσως από τους ελάχιστους λαϊκούς (με την έννοια ότι προέρχεται ακέραια απ' τον κόσμο και απευθύνεται ειλικρινά σ' αυτόν) καλλιτέχνες που κατάφερε να επανεφεύρει τον ίδιο του τον τραγουδιστικό εαυτό, χαράζοντας δύο καριέρες.
Έχει τη λεβεντιά που λείπει απ' τους ανθρώπους σήμερα. Έχει την αρχοντιά που δεν συνηθίζει να ανθίζει στα μπουζούκια. Η Φωνή του αρκεί για να ξεκαθαρίζει το φτηνό τοπίο, να σβήνει τους κάλπηδες.
Πριν χρόνια σε ένα κέντρο που τραγουδούσε, μια λουλουδού μπήκε μπροστά του να τον ράνει σαν επιτάφιο την ώρα που έλεγε το "Αλίμονο" και είχε ταράξει όλο το μαγαζί με την ερμηνεία του, υπερβαίνοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Ταραγμένος κι ο ίδιος απ' αυτό, παραμέρισε τη λουλουδού κι έφυγε για τα καμαρίνια, κλείνοντας το πρόγραμμά του. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την κίνηση. Την επιχειρώ συχνά στην καθημερινότητα. Κάνω άκρη τη "λουλουδού", τη μιζέρια και το μερμήγκιασμά της στην ψυχή μας.
Μπορεί τα Κύθηρα να μην τα ξαναβρούμε* μπορεί όσα καλοκαίρια και χειμώνες κι αν περιμένω, εσύ να μην φανείς,* μπορεί να μην βάψω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες* μπορεί κάποτε να γίνεται η ανάγκη ιστορία και η ιστορία να γίνεται φωνή, φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου πάντως.
Αλίμονο, όμως, η αξία και η αλήθεια δεν χάνονται. Κι αυτό είναι κάτι: μια τρεμοσβήνουσα ελπίδα, τόσο δυνατή όσο και η ψυχή.
Καμώνονται πως τον ανακαλύπτουν από την αρχή τώρα. Μα, νομίζω είναι ίσως από τους ελάχιστους λαϊκούς (με την έννοια ότι προέρχεται ακέραια απ' τον κόσμο και απευθύνεται ειλικρινά σ' αυτόν) καλλιτέχνες που κατάφερε να επανεφεύρει τον ίδιο του τον τραγουδιστικό εαυτό, χαράζοντας δύο καριέρες.
Έχει τη λεβεντιά που λείπει απ' τους ανθρώπους σήμερα. Έχει την αρχοντιά που δεν συνηθίζει να ανθίζει στα μπουζούκια. Η Φωνή του αρκεί για να ξεκαθαρίζει το φτηνό τοπίο, να σβήνει τους κάλπηδες.
Πριν χρόνια σε ένα κέντρο που τραγουδούσε, μια λουλουδού μπήκε μπροστά του να τον ράνει σαν επιτάφιο την ώρα που έλεγε το "Αλίμονο" και είχε ταράξει όλο το μαγαζί με την ερμηνεία του, υπερβαίνοντας τον ίδιο του τον εαυτό. Ταραγμένος κι ο ίδιος απ' αυτό, παραμέρισε τη λουλουδού κι έφυγε για τα καμαρίνια, κλείνοντας το πρόγραμμά του. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την κίνηση. Την επιχειρώ συχνά στην καθημερινότητα. Κάνω άκρη τη "λουλουδού", τη μιζέρια και το μερμήγκιασμά της στην ψυχή μας.
Μπορεί τα Κύθηρα να μην τα ξαναβρούμε* μπορεί όσα καλοκαίρια και χειμώνες κι αν περιμένω, εσύ να μην φανείς,* μπορεί να μην βάψω τις κουρτίνες στο χρώμα που μισούσες* μπορεί κάποτε να γίνεται η ανάγκη ιστορία και η ιστορία να γίνεται φωνή, φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου πάντως.
Αλίμονο, όμως, η αξία και η αλήθεια δεν χάνονται. Κι αυτό είναι κάτι: μια τρεμοσβήνουσα ελπίδα, τόσο δυνατή όσο και η ψυχή.