Ιδανικός ομιλητής
Μ' αρέσει να ανακαλύπτω ότι οι άνθρωποι είναι αυτό που γράφουν ή μάλλον ο τρόπος που γράφουν. Χθες βράδυ, έζησα μια τέτοια επιβεβαίωση ακόμη. Έχει έρθει στην Ελλάδα ο συγγραφέας Τζέφρι Μουρ και παρουσίασε το νέο του βιβλίο στο Καναδικό Ινστιτούτο. Σε μια ζεστή και μικρή αίθουσα γεμάτη με βιβλία. Ένα αναλόγιο στην κορυφή του δωματίου και ο συγγραφέας που είχα απολαύσει το πρώτο του μυθιστόρημα "Σε δεσμά κόκκινων ρόδων (ρώτησε και το Σέξπιρ)" (Εμπειρία Εκδοτική) με χιούμορ, μια ελαφράδα στο λόγο του και στις κινήσεις του, με επικοινωνιακό χάρισμα (κληρονομικό ή μη, δεν ξέρω)και με ένα γοητευτικό ρυθμό και στιλ να μιλάει, χωρίς βαρύγδουπα λόγια για το νέο του έργο. Μαγεύτηκα. Κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια και να απολαμβάνει την ανάγνωση αποσπασμάτων στ' Αγγλικά και την απαράμιλλη πρόζα του Καναδού. Αμέσως έκανα την αντιπαραβολή με τις περισσότερες παρουσιάσεις βιβλίων ελλήνων συγγραφέων που έχω παρακολουθήσει και τις είδα να ωχριούν. Εγώ στην καρέκλα μου να βαριέμαι, το κοινό υπνωτισμένο και αδιάφορο συχνά, οι ομιλητές αδύναμοι να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του. Η σύγκριση με τον καναδό δημιουργό έβγαζε χαμένους τους ιθαγενείς. Είχα μπροστά μου τον ιδανικό για μένα ομιλητή.
Όταν στη συνέχεια του μίλησα για το βιβλίο του που είχα απολαύσει την ανάγνωσή του, στην αφιέρωση που κοσμεί το εσώφυλλο του μυθιστορήματος πια, με ευχαρίστησε που υπήρξα "his ideal reader". Και το χάρηκα, ακόμη κι αν ήταν τυπικό απλώς, γιατί κάπου τα ιδανικά και των δυο μας είχαν συναντηθεί. Η τρυφερότητα και η ζεστασιά της γραφής του είχε αντίκρυσμα. Ήταν ο ίδιος που είχε γράψει το βιβλίο, χωρίς τείχη να τον περιχαρακώνουν στον περίκλειστο κόσμο μιας συγγραφικής περσόνας. Γιατί τι θέλουμε από τους καλλιτέχνες; Να μας τυλίγουν στο πέπλο της μαγείας τους. Κι αυτό το πετυχαίνει μόνο η προσωπική τους αλήθεια, όταν συναντάει και τη δική μας αλήθεια και εκτοξευόμαστε τότε στη σφαίρα της ομορφιάς και της καλαισθησίας. "Καλλίπυγος" άλλωστε είναι και η δική του αγαπημένη λέξη, ελληνική κι ας την προφέρει στην αγγλική γλώσσα με την καναδική του γλυκιά προφορά.
Όταν στη συνέχεια του μίλησα για το βιβλίο του που είχα απολαύσει την ανάγνωσή του, στην αφιέρωση που κοσμεί το εσώφυλλο του μυθιστορήματος πια, με ευχαρίστησε που υπήρξα "his ideal reader". Και το χάρηκα, ακόμη κι αν ήταν τυπικό απλώς, γιατί κάπου τα ιδανικά και των δυο μας είχαν συναντηθεί. Η τρυφερότητα και η ζεστασιά της γραφής του είχε αντίκρυσμα. Ήταν ο ίδιος που είχε γράψει το βιβλίο, χωρίς τείχη να τον περιχαρακώνουν στον περίκλειστο κόσμο μιας συγγραφικής περσόνας. Γιατί τι θέλουμε από τους καλλιτέχνες; Να μας τυλίγουν στο πέπλο της μαγείας τους. Κι αυτό το πετυχαίνει μόνο η προσωπική τους αλήθεια, όταν συναντάει και τη δική μας αλήθεια και εκτοξευόμαστε τότε στη σφαίρα της ομορφιάς και της καλαισθησίας. "Καλλίπυγος" άλλωστε είναι και η δική του αγαπημένη λέξη, ελληνική κι ας την προφέρει στην αγγλική γλώσσα με την καναδική του γλυκιά προφορά.