Η ματιά από την ...κουίντα της ζωής
(Το κειμενο δημοσιεύτηκε το Σάββατο 18/11/2006, στη Φιλολογική Βραδυνή)
Περιπλάνηση στο μη προφανές. Μια οπτική που διαπερνά τους ανθρώπους για να σταθεί πίσω τους, στην ουσία της ζωής τους, της ύπαρξής τους. Μια πολύ ενδιαφέρουσα γραφή που σε συνεπαίρνει με το ρυθμό του λόγου και σε τυλίγει στα πέπλα μιας καφκικής ατμόσφαιρας. Ο Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης στη νουβέλα του «Παραβολή» (Εκδόσεις Καστανιώτη), παρασέρνει τον αναγνώστη του στη συστολή και τη διαστολή ενός προσωπικού λογοτεχνικού σύμπαντος που χρωστάει τη σαγήνη του στην ενδότερη ροή των λέξεών του. Ποιητική γραφή με αντιποιητικές λέξεις, απογυμνωμένη από στολίδια και περιττά στοιχεία.
Ύφος στέρεο και δυνατό που πιάνει τον αναγνώστη από το λαιμό και του αφαιρεί την αναπνοή. «...Δεν πρόκειται να απαλλαγείς ποτέ από τους ανθρώπους, μου είπε. Είναι πάρα πολλοί για να γλιτώσεις από δαύτους. Αποφάσισε λοιπόν. Αν είναι να ζήσεις ανάμεσά τους, πρέπει να μάθεις να τους ξεχωρίζεις...» Η ομιχλώδης ιστορία της νουβέλας καθίσταται ένα πρόσχημα να ειπωθούν αλήθειες και να διαβρωθούν κάποιες άλλες. «...Ο χρόνος κάποτε γίνεται χώρος, μικραίνει όταν οι άνθρωποι μεγεθύνονται...» Ένα στιλιστικό εγχείρημα απολύτως επιτυχημένο από το συγγραφέα και εμπνευστή του, στο βαθμό που ο αναγνώστης επιτρέπει στον εαυτό του να γίνει μέτοχος αυτής της παραβολής, κοινωνός της. Περιμένω τη συνέχειά του.
Περιπλάνηση στο μη προφανές. Μια οπτική που διαπερνά τους ανθρώπους για να σταθεί πίσω τους, στην ουσία της ζωής τους, της ύπαρξής τους. Μια πολύ ενδιαφέρουσα γραφή που σε συνεπαίρνει με το ρυθμό του λόγου και σε τυλίγει στα πέπλα μιας καφκικής ατμόσφαιρας. Ο Κωνσταντίνος Δ. Τζαμιώτης στη νουβέλα του «Παραβολή» (Εκδόσεις Καστανιώτη), παρασέρνει τον αναγνώστη του στη συστολή και τη διαστολή ενός προσωπικού λογοτεχνικού σύμπαντος που χρωστάει τη σαγήνη του στην ενδότερη ροή των λέξεών του. Ποιητική γραφή με αντιποιητικές λέξεις, απογυμνωμένη από στολίδια και περιττά στοιχεία.
Ύφος στέρεο και δυνατό που πιάνει τον αναγνώστη από το λαιμό και του αφαιρεί την αναπνοή. «...Δεν πρόκειται να απαλλαγείς ποτέ από τους ανθρώπους, μου είπε. Είναι πάρα πολλοί για να γλιτώσεις από δαύτους. Αποφάσισε λοιπόν. Αν είναι να ζήσεις ανάμεσά τους, πρέπει να μάθεις να τους ξεχωρίζεις...» Η ομιχλώδης ιστορία της νουβέλας καθίσταται ένα πρόσχημα να ειπωθούν αλήθειες και να διαβρωθούν κάποιες άλλες. «...Ο χρόνος κάποτε γίνεται χώρος, μικραίνει όταν οι άνθρωποι μεγεθύνονται...» Ένα στιλιστικό εγχείρημα απολύτως επιτυχημένο από το συγγραφέα και εμπνευστή του, στο βαθμό που ο αναγνώστης επιτρέπει στον εαυτό του να γίνει μέτοχος αυτής της παραβολής, κοινωνός της. Περιμένω τη συνέχειά του.