Βαθύ μπλε

Βλέπω τις διαδηλώσεις σε Ισπανία και Πορτογαλία. Διαβάζω τα νούμερα της ανεργίας στον ευρωπαϊκό νότο. Μου έρχεται στο νου όλο και πιο πολύ τελευταία ο πρόσφατα αποχωρήσας Αντόνιο Ταμπούκι. Σε ένα από τα βιβλία του το "Ταξίδια και άλλα ταξίδια" (εκδόσεις Άγρα, μετάφραση Ανταίος Χρυσοστομίδης) λέει κάπου ότι μέσα της η λέξη Λισαβόνα (Lisboa) κρύβει τον Οδυσσέα (Ulysse). Σκέφτομαι την οδυσσεϊκή μοίρα της Μεσογείου. Τους ανθρώπους της που αντικρίζουν κάθε μέρα την ομορφιά και βρίσκονται γι' αυτό αντιμέτωποι την ίδια στιγμή με το θάνατο, με τη ματαιότητα. Όλο το συναίσθημα της Ευρώπης σωματοποιημένο στη Μεσόγειο, το μαλακό υπογάστριο μιας ηπείρου.

Στις δαιδαλώδεις πόλεις σαν και την Αθήνα, εκεί που την ομορφιά πρέπει να την ψάχνεις πολύ για να την βρεις, χάνεις μαζί και το ίδιο το μέτρο της ζωής. Πρέπει απλώς να προλάβεις, όχι να σταθείς, όπως σου επιβάλλει η επαρχία με το τοπίο της από τη μία και την αίσθηση ότι λιμνάζεις από την άλλη. Άραγε πού βρίσκεται η ζωή;

Για πες μου πού βρίσκεται η ζωή; Στην Πατησίων; Την διέτρεξα κατά μήκος κι εκεί που στάθηκα, που σταμάτησε το βλέμμα μου ήταν στην απεγνωσμένη ματιά του μετανάστη που τον γυρνούσαν οι αστυνομικοί με την πλάτη στον τοίχο. Πιο κάτω, στην ΑΣΟΕΕ το παζάρι συνεχίζεται. Απελπισμένοι μετακινούνται από την Ανατολή στη Δύση, από το Νότο στο Βορρά. Κι εδώ στο σταυροδρόμι, ξετυλίγεται ένα βαθύ μπλε, όχι μόνο της Μεσογείου -αυτό ρουφάει στο βυθό του τους λαθραίους της ζωής τους-, αλλά αυτό το βαθύ μπλε της μελαγχολίας γι' αυτά που έχεις χάσει, νοσταλγείς, έχεις αφήσει πίσω σου κι αυτή η απέραντη απόγνωση γι' αυτά που θα 'ρθουν. Ξέρεις, αυτό το βαθύ μπλε του ανθρώπου, του ξένου.