Ξεδίψασα

photo: scalidi

Είναι κάτι φορές που τα σιχαίνομαι τα λουλούδια. Ναι. Ας πούμε, όταν τα πουλάνε παιδάκια. Δεν μ' αρέσουν τότε τα λουλούδια, γιατί μαραίνουν. Την παιδικότητα. Ο μικρούλης χθες κρατούσε στο ένα χέρι τα τριαντάφυλλα αυτά που δεν θέλω να τα βλέπω. Ήταν ίδιος με τον πιτσιρίκο από το "Σινεμά ο Παράδεισος". Ίδιος. Τον είδα να ξεδιψάει με ένα ποτήρι νερό. Στο ωραιότερο σούρουπο του κόσμου. Μέσα στην πόλη. Με έναν ήλιο αιμάτινο δίσκο που έδυε αργά, βάφοντας μαβί τον ουρανό. Η πόρτα της κουζίνας στο μαγαζί ήταν ανοιχτή. Ο μικρός στα σκαλιά. Κάποιος από την κουζίνα του έτεινε το ποτήρι με το νερό. Και ξεδίψασε. Ξεδίψασα κι εγώ. Άκουσα τη φωνή της γιαγιάς μου από το παρελθόν "τη δροσιά του να 'χεις". Κι είχε όλος ο κόσμος τη δροσιά εκείνου που έδωσε στο πιτσιρίκι νεράκι. Δίψαγα και μου 'δωσες να πιω νερό.