“Φύλα” με ακόμα...

photo: scalidi

Δεν μας φτάνει η κρίση, δεν μας φτάνει που οι άνθρωποι πέφτουν όλο και πιο χαμηλά από το όριο της φτώχειας -υπάρχει άραγε όριο στη φτώχεια;-, δεν μας φτάνει όλο το κακό γύρω μας, δεν μας φτάνει που για να οσμιστείς Χριστούγεννα πρέπει να ψάξεις πολύ βαθιά μέσα σου, έχουμε και τους μικρο-απατεώνες αυτής της εποχής. Όταν έχεις φορτωθεί όλα αυτά τα προκλητικά “πόθεν έσχες” των πολιτικών, τους φόρους που αδυνατείς να εξοφλήσεις, τις οικονομικές υποχρεώσεις που δεν μπορείς να διαχειριστείς, τους πετσοκομμένους μισθούς και τις συντάξεις, αρκεί μια φυσαλίδα ενοχλητικής εξαπάτησης για να εκραγείς. 

Υπάρχουν καταστήματα που καταβάλλουν κάθε δυνατή προσπάθεια να σε πείσουν ότι δεν έχεις ανάγκη την απόδειξη, είναι περιττή και σου κάνει κακό... Κι εσύ δονκιχωτικά επιμένεις, μέχρι που φοβούνται μην είσαι κάνας εφοριακός και σου τη δίνουν την αποδειξούλα με βαριά καρδιά. Υπάρχουν επαίτες με παιδιά στην αγκαλιά που μόλις τους αγοράσεις φαγητό για το παιδί τους και τους το δώσεις, σου λένε δώσε μου λεφτά, δεν τα θέλω αυτά. Υπάρχουν και τα τζιμάνια στα καταστήματα και στις συγκοινωνίες που θα ξαφρίσουν δώρα και μισθούς από τις τσέπες και τα πορτοφόλια. Υπάρχουν γιαγιάδες περιφερόμενες που σε πείθουν να τους ανοίξεις την είσοδο της πολυκατοικία, προφασιζόμενες τις γειτόνισσες και ποντάροντας στην τάχα μου σεβασμιότητα της ηλικίας τους, φτάνουν στο κατώφλι σου και θέλουν να σου πουλήσουν Αγία Γραφή και ό,τι άλλο τους βρίσκεται για παραμύθι. “Μην φοβάσαι, άνοιξε την πόρτα”, επιμένουν έντονα προς το θύμα της εξαπάτησης που νόμιζε ότι θα “περνούσε απέναντι τη γιαγιά από το δρόμο” για να νιώσει καλός και χρήσιμος στην κοινωνία...

Μικρές καθημερινές παραβατικότητες, εξαπατήσεις, ψέματα και δεν θέλει πολύ ο πιεσμένος άνθρωπος. Δεν θέλει πολύ για να σαλτάρει. Να εκτροχιαστεί. Να βγει από τους καλούς του τρόπους, να βγει εκτός εαυτού, να αρχίσει να αφρίζει από τα νεύρα του. Είναι κάτι εποχές που σε κάνουν να νιώθεις ένα περιφερόμενο υποψήφιο θύμα προς εκμετάλλευση, εξαπάτηση, κοροϊδία. Λες κι έχεις ένα στόχο πάνω σου που όλοι είναι πρόθυμοι να σου ρίξουν τα βελάκια τους. Ακάλυπτος χώρος. Όποιος σε πετύχει με λίγο πιο αδρανείς άμυνες, βουρ κατά πάνω σου. Κι ό,τι κερδίσει: λίγο από το χρόνο σου, λίγα από τα λεφτά σου, λίγη από την ηρεμία σου, λίγη από την αίσθηση ό,τι σου την έφερε. Ό,τι και να ναι, απάτη να 'ναι. Κι αυτός θα είναι δυνατότερος, ωραιότερος, εξυπνότερος, σπουδαιότερος, πλουσιότερος. Μήνυμα αγάπης για τον εαυτό σας. Φυλάξτε τον ακόμα. Επιτρέψτε του να ξεσπάσει στις μικρές καθημερινές εξαπατήσεις για να μην καταρρεύσει συνολικώς. Ο φύλακας-άγγελός σας είστε εσείς.

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 23 Δεκεμβρίου 2011)