Αφήγηση τρόμου

photo: scalidi

Στην Ευρώπη, λένε, κρίνεται τούτες τις μέρες ο δυτικός κόσμος, όπως τον ξέραμε μέχρι τώρα. Στον πλανήτη ολόκληρο η κρίση δοκιμάζει τις αντοχές της καινοτομίας, αφού εκεί φαίνεται να ξεπροβάλλει η μόνη λύση για την έξοδο από την ύφεση· και δεν μιλάμε για ύφεση μόνο στην οικονομική δραστηριότητα, όχι, αλλά για έναν τοίχο που συνάντησε ο μέχρι πρότινος τρόπος ζωής μας σε όλα τα επίπεδα. Χτυπήσαμε στο κράσπεδο και τώρα πρέπει να κάνουμε πίσω, να μαζέψουμε τα συντρίμμια, να μετρήσουμε τις απώλειες και να βρούμε το κουράγιο να φωνάξουμε την οδική βοήθεια, να φτάσουμε στο νοσοκομείο και στη συνέχεια στο συνεργείο για να φτιάξουμε το σπασμένο όχημα ή και να το αλλάξουμε εντελώς, άμα έχει γίνει χίλια κομμάτια. Εκτός κι αν ανήμπορους μας αφήσουν να ξεψυχήσουμε στο δρόμο. Παίζει κι αυτό το σενάριο. Ιστορία είναι, όπως θέλει, γράφεται.

Όσο αυτά συμβαίνουν, όσο η νέα -και άγνωρη- ζωή έρχεται συνεχώς μπροστά μας, όσο δηλαδή αυτή η μεγάλη εικόνα ξειδιπλώνεται σιγά σιγά, στην Ελλάδα κλεισμένοι στις μικρές μας τοσοδούλικες σημερινές και ασύλληπτα επαναλαμβανόμενες καθημερινές αφηγήσεις, ψάχνουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Τι να δεχτώ κι εγώ; Ότι καθρέφτης μου είναι το χάος στον ΗΣΑΠ και ενίοτε το Μετρό, όταν ο κόσμος συνεχίζει να μπαίνει μέσα στα ασφυκτικά γεμάτα βαγόνια των συρμών, σπρώχνεται, βρίζεται, αλαλάζει, βρυχάται, ουρλιάζει υστερικά; Ας πούμε ότι αυτό είναι ένα στιγμιότυπο της εβδομάδας τούτης. Εκατοντάδες άνθρωποι να βιώνουν μια ατομική και ομαδική υστερία. Όχι μόνο στα τρένα. Αλλά και στη ΔΕΗ, στα υποκαταστήματά της. Χιλιάδες να σπεύδουν να βρουν άκρη με το χαράτσι. Υπάλληλοι και πελάτες σε κρίση. Νευρική. Στο τέλος να λένε μεταξύ τους, δεν φταίτε εσείς, δεν φταίμε κι εμείς. Ποιος μένει; Μάλλον φταίνε οι άλλοι... Ποιοι είναι οι άλλοι;

Προτιμάμε να πάθουμε υστερία, κρίση, νευροπάθεια, δεν ξέρω εγώ τι άλλο, να καταρρεύσουμε μέσα μας, από το να προσπαθήσουμε από μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε αλλιώς τον κόσμο, την πραγματικότητα, από το να αλλάξουμε εμείς. Η ανασφάλεια βλέπεις, ο φόβος: μην χάσουμε την ήδη γνωστή κατάσταση που μας προσφέρει θαλπωρή. Ναι, θαλπωρή μας προσφέρει αυτή η μαζική υστερία. Ξέρουμε ότι όλα είναι όπως πάντα. Εμείς σαν τους τρελούς εκτονωνόμαστε στα τρένα, στη ΔΕΗ, όπου βρούμε, αρκεί να μην προσπαθήσουμε μόνοι μας να μεταβάλλουμε τον κόσμο εντός μας. Έχουμε φτιάξει μια μικρή πράσινη θάλασσα ελώδη και δυσώδη και κυλιόμαστε περιχαρείς στις λάσπες της, σε μια διαρκή θαλασσοταραχή φλυτζανιού κι αισθανόμαστε ασφαλείς, μέχρι να σπάσει το φλυτζάνι και να χυθούμε έξω.

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 9 Δεκεμβρίου 2011)