Ανεκπλήρωτη χώρα

photo: scalidi

Το εύκολο αυτή την ώρα είναι να γράφεις για τον Τσίπρα και το Βενιζέλο και τον Άκη, για τις ντουλάπες της συζύγου, για τις δραματικές –στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού- αυτοκτονίες, για το αδιέξοδο. Το εύκολο είναι να κατακεραυνώνεις τους πάντες και να αναπαραγάγεις την απελπισία. Είναι εύκολο, πώς να το κάνουμε. Τα λόγια μας περισσεύουν. Από πράξεις έχουμε ξεμείνει.

Η πολιτική για όποιον το έχει ξεχάσει, είναι μεν η τέχνη του εφικτού, αλλά κάτι πρέπει και να γίνεται από δαύτη, κάτι να προκύπτει, όχι να καταντά συνώνυμο του απραγματοποίητου. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά στην καθημερινότητα, βλέπεις ότι ζεις σε μια χώρα του ανεκπλήρωτου. Πόσα συμπλέγματα, που μετά εξελίσσονται σε συμφέροντα πρέπει να κρύβει κάτω από το χαλάκι του όλο αυτό που δεν γίνεται…

Στο φαρμακείο ο άρρωστος δεν μπορεί να πάρει τα φάρμακά του. Στο νοσοκομείο θα βρει ραντεβού ο ασθενής να ιαθεί, αφού θα κοντεύει να πεθάνει. Στο τρένο, στο δρόμο, στα φανάρια, πιτσιρίκια σωρό που δεν πάνε σχολείο και δεν θα πάνε ποτέ. Στην τηλεόραση ακούς τις απαντήσεις στα θέματα των Πανελληνίων και σιγουρεύεσαι ότι δεν έχουν καμία σχέση με τη γνώση και δη με την καλλιέργεια του πνεύματος. Στις παρέες, ακούς τις εργασιακές συνθήκες όσων διαθέτουν ακόμη δουλειά και αναρωτιέσαι πόση πρόοδος έχει συντελεστεί από το Μεσαίωνα. Και στο ενδιάμεσο, τους βλέπεις όλους αυτούς στις οθόνες και τους έχεις σιχαθεί, γιατί ξέρεις ότι ο καθένας παίζει το παιχνιδάκι της επιβίωσής του.

Στέκεσαι μια στιγμή να ανασάνεις και λες πώς γίνεται; Πώς γίνεται τόσοι άνθρωποι να μην πραγματώνουν τον εαυτόν τους; Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ανερμάτιστοι άνθρωποι που τερματίζουν με ευκολία όνειρα των γύρω τους, ίσως και ζωές ολόκληρες.

Στέκεσαι μια στιγμή να σκεφτείς: πού ανήκω εγώ. Ποιες είναι οι θέσεις μου; Πού μπορώ να βρω απάγκιο και καταφύγιο μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο; Τι με κρατάει όρθιο; Τι μπορεί να μου δώσει δύναμη να προχωρήσω; Και διαπιστώνεις ότι ο μόνος συνεκτικός σου δεσμός είναι ο πολιτισμός που μπορεί να οσμίζεσαι, άμα το γυρέψεις εσύ ο ίδιος, ότι σε συνδέει τόσο με την Ανατολή όσο και με τη Δύση, με το Βορρά και με το Νότο. Δεν αντέχω άλλο να ακούω τα αστειάκια από μας για τη Μέρκελ ούτε από τη Μέρκελ για μας, ούτε για τη Λαγκάρντ από μας ούτε από τη Λαγκάρντ για μας. Να σοβαρευτούμε αμφότεροι. Να καταλάβουμε ότι μετέχουμε της ίδιας παιδείας –εντάξει στη δική μας περίπτωση χωλής- και να κοιτάξουμε πώς θα δημιουργήσουμε τους εαυτούς μας. Ας είναι αυτό ένα νέο σύνολο που θα ξεπηδήσει από την κρίση: άνθρωποι που θα εκπληρώσουν τον εαυτόν τους και ίσως να γίνουν μια χώρα, μια νέα χώρα. 

(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" την 1η Ιουνίου 2012)