Το άνθος του Κακού
Το αυγό του φιδιού επωάζεται μεθοδικά στο υπόστρωμα της ελληνικής κοινωνίας για δεκαετίες. Το ζεσταίνει η αμορφωσιά, έτσι ωμά θα το γράψω. Όχι έλλειψη παιδείας. Αμορφωσιά. Γίναμε αμόρφωτοι. Δεν μας φταίει μόνο το εκπαιδευτικό σύστημα. Κι αυτό σημείο των καιρών είναι. Γίναμε αμόρφωτοι κοινωνικά. Με τα πιο πολλά μεταπτυχιακά και διδακτορικά από ποτέ, παραμένουμε αμόρφωτοι. “Κάτι απροσδόκητα ζημίωσε, κάτι που δεν το καταλάβαμε καλά” που γράφει κι ο Μανόλης Αναγνωστάκης στην “ΕΠΙΓΝΩΣΗ”.
Η βία εκκολάπτεται στον καιρό της κρίσης με τη μορφή πότε του κατακρεουργημένου αθηναϊκού κέντρου και των νεκρών εντός του πότε με τα τάχα μου “αθώα” ολόλευκα γιαούρτια. Είναι η εύκολη λύση. Το αντίθετο της βίας θέλει κότσια και κόπο πολύ και περίσκεψη και ψυχραιμία και κυρίως γνώση. Γνώση του ανθρώπου.
Σ' αυτό το φλεγόμενο από τη βία -πότε ορατή πότε βαθιά κρυμμένη στην καθημερινότητά μας- κόρφο μας, υπάρχουν και κάτι άνθρωποι που δεν φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα αυτή τη βία. Δεν φοβούνται να πάρουν το νυστέρι και να επιχειρήσουν την ανατομία της. Βουτάνε μέσα στην ανθρωπότητα και προσπαθούν να πιάσουν το σφυγμό της, να βρουν άμα χτυπάει ακόμα καμιά φλέβα ζωής, υγιούς αναρώτησης, πλήρους αμφιβολίας. Και βγαίνουν στην επιφάνεια αιματοβαμμένοι, ίσως χωρίς απαντήσεις, αλλά με περισσότερα ερωτηματικά για όλους στα χέρια τους.
Για του λόγου το αληθές, στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.triaridis.gr/mengele/ , ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης μόλις δημοσίευσε ένα καινούριο έργο με τον τίτλο “ΜέΝΓΚΕΛΕ, όνειρο για δυο πρόσωπα σε ένα βαγονι”. Πρόκειται για ένα διαλογικό κείμενο που με κινηματογραφική πιστότητα και θεατρική αισθαντικότητα ταξιδεύει τον κάθε αναγνώστη ίσως στις ρίζες της βίας. Ίσως στο λόγο που ο καθένας θα μπορούσε να “δει” το Κακό μέσα του, να το αναγνωρίσει και ύστερα να αποφασίσει τι θα πράξει μαζί του.
Στο ίδιο βαγόνι για δύο, στο ίδιο τρένο της ανθρωπότητας ταξιδεύουμε όλοι. Άλλος κοιμάται στο κουπέ του αδιάφορος ή αποκαμωμένος, άλλος βγαίνει μπροστά να δει γιατί σταμάτησε ο συρμός ανήσυχος και ταραγμένος, άλλος φροντίζει να διαπράξει τα σκοτεινά εγκλήματά του εντός του, άλλος απλώς απολαμβάνει τη θέα αμέριμνος, άλλος διερευνά συνεχώς τα γιατί και τα πώς.
Το έργο σε αφήνει παγωμένο μπροστά στο σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Διαχέει μέσα σου ένα κύμα ανασφάλειας και την αμφιβολία για τους θύτες και τα θύματα, της Ιστορίας και της ζωής. Σε ωθεί να πιστέψεις τον ποιητή: “Εδώ κάτι θ' αλλάξει, η παρουσία ενός τρίτου,/ Δημιουργώντας μια ποίηση πάνω από κάθε καταστροφή/ (...) Όμως εμείς, αν θέλετε, είμαστε έτοιμοι ακόμα”.
(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 9 Μαρτίου 2012)
Η βία εκκολάπτεται στον καιρό της κρίσης με τη μορφή πότε του κατακρεουργημένου αθηναϊκού κέντρου και των νεκρών εντός του πότε με τα τάχα μου “αθώα” ολόλευκα γιαούρτια. Είναι η εύκολη λύση. Το αντίθετο της βίας θέλει κότσια και κόπο πολύ και περίσκεψη και ψυχραιμία και κυρίως γνώση. Γνώση του ανθρώπου.
Σ' αυτό το φλεγόμενο από τη βία -πότε ορατή πότε βαθιά κρυμμένη στην καθημερινότητά μας- κόρφο μας, υπάρχουν και κάτι άνθρωποι που δεν φοβούνται να κοιτάξουν κατάματα αυτή τη βία. Δεν φοβούνται να πάρουν το νυστέρι και να επιχειρήσουν την ανατομία της. Βουτάνε μέσα στην ανθρωπότητα και προσπαθούν να πιάσουν το σφυγμό της, να βρουν άμα χτυπάει ακόμα καμιά φλέβα ζωής, υγιούς αναρώτησης, πλήρους αμφιβολίας. Και βγαίνουν στην επιφάνεια αιματοβαμμένοι, ίσως χωρίς απαντήσεις, αλλά με περισσότερα ερωτηματικά για όλους στα χέρια τους.
Για του λόγου το αληθές, στο διαδίκτυο στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://www.triaridis.gr/mengele/ , ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης μόλις δημοσίευσε ένα καινούριο έργο με τον τίτλο “ΜέΝΓΚΕΛΕ, όνειρο για δυο πρόσωπα σε ένα βαγονι”. Πρόκειται για ένα διαλογικό κείμενο που με κινηματογραφική πιστότητα και θεατρική αισθαντικότητα ταξιδεύει τον κάθε αναγνώστη ίσως στις ρίζες της βίας. Ίσως στο λόγο που ο καθένας θα μπορούσε να “δει” το Κακό μέσα του, να το αναγνωρίσει και ύστερα να αποφασίσει τι θα πράξει μαζί του.
Στο ίδιο βαγόνι για δύο, στο ίδιο τρένο της ανθρωπότητας ταξιδεύουμε όλοι. Άλλος κοιμάται στο κουπέ του αδιάφορος ή αποκαμωμένος, άλλος βγαίνει μπροστά να δει γιατί σταμάτησε ο συρμός ανήσυχος και ταραγμένος, άλλος φροντίζει να διαπράξει τα σκοτεινά εγκλήματά του εντός του, άλλος απλώς απολαμβάνει τη θέα αμέριμνος, άλλος διερευνά συνεχώς τα γιατί και τα πώς.
Το έργο σε αφήνει παγωμένο μπροστά στο σκοτάδι της ανθρώπινης φύσης. Σε φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Διαχέει μέσα σου ένα κύμα ανασφάλειας και την αμφιβολία για τους θύτες και τα θύματα, της Ιστορίας και της ζωής. Σε ωθεί να πιστέψεις τον ποιητή: “Εδώ κάτι θ' αλλάξει, η παρουσία ενός τρίτου,/ Δημιουργώντας μια ποίηση πάνω από κάθε καταστροφή/ (...) Όμως εμείς, αν θέλετε, είμαστε έτοιμοι ακόμα”.
(Δημοσιεύτηκε στη "Βραδυνή" στις 9 Μαρτίου 2012)