Αμείλικτη άνοιξη

Παρακολουθώντας το αστυνομικό δελτίο, τις τελευταίες ημέρες διαπιστώνει κανείς ότι μόλις "άνοιξε" ο καιρός, αρκετοί αποφάσισαν να ξεπεράσουν τα όριά τους και να θέσουν τέλος στη ζωή τους. Μια "επιδημία" αυτοκτονιών. Και το προηγούμενο βήμα, πριν το τελειωτικό, είναι το σημείωμα του αυτόχειρα. Ό,τι ήθελε να πει ο καθένας και δεν μπόρεσε προηγουμένως. Ο κάθε άνθρωπος είναι μια ξεχωριστή υπόθεση, αλλά το κοινό τους σημείο είναι αυτό το σημείωμα. Ο τελευταίος τους λόγος. Αυτός που δεν μπόρεσαν να αρθρώσουν και μετά να συνεχίσουν να ζουν. Ύστατη προσπάθεια να κατανοηθούν. Από τους άλλους, αλλά χωρίς τους άλλους.
Γράφω πρώτα και μετά φεύγω. Ακόμη κι αν δεν έχω γράψει ποτέ στη ζωή μου πέρα από τη λίστα για τα ψώνια. Γράφω και "λέω" το θάνατό μου, τον αφηγούμαι. Ίσως γιατί δεν αφηγήθηκα τη ζωή μου. Σκέφτομαι πόσο σωτήριο είναι να μιλάς στους άλλους, να ανοίγεσαι, να προσπαθείς συνεχώς να μην φοβάσαι.Όσο αφηγείται κανείς τη ζωή του, τον εαυτόν του, τόσο αλαφραίνει, τόσο φαίνονται όλα ανούσια και ασήμαντα μπροστά στη σκέτη, στην από μόνη της ζωή. Έξω η άνοιξη έχει χύσει τις μυρωδιές της και τελικά θέλει γενναιότητα να αντικρίζεις την ομορφιά, πολύ περισσότερο να την απολαμβάνεις. Να την διαβά-ζεις. Κάτι που προϋποθέτει συμμετοχή. Αλλά είναι μια συμμετοχή που γίνεται σχεδόν ερήμην σου. Σε έχει επιλέξει αυτή η άνοιξη και φέτος να την βιώσεις. Εσένα έχει αυτή η άνοιξη, αλλιώς δεν θα υπάρχει από μόνη της. Αυτό σου λέει με τους χυμούς, τα αρώματά της, την αμείλικτη ομορφιά των χρωμάτων της.
Άκουσέ την και μίλα της κι εσύ. Εκείνη έχει την ορμητικότητα και τη φρεσκάδα της που μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ντροπή για τους φόβους σου, μπορεί να σε αιφνιδιάζει με την απόλυτη ομορφιά της, αλλά τόλμα και μίλα. Είναι ο λόγος σου απέναντι στο δικό της. Τόλμα να τον πεις. Τόλμα να πιστέψεις ότι έχεις λόγο. Λόγο για να ζεις, λόγο για να πεις, λόγο για να είσαι. Ακόμα ακόμα και λόγο για να φοβάσαι. Όλοι φοβόμαστε. Αλλά όχι την άνοιξη. Τη δική μας άνοιξη. Τότε που ανοιγόμαστε στους άλλους...