Αγαπημένο μου μπλογκ,

αισθάνομαι να σε έχω εγκαταλείψει τον τελευταίο καιρό, αλλά η ζωή σφύζει εκεί έξω κι εγώ όχι ότι τρέχω να προλάβω -αν δεν είναι θέμα επιβίωσης, να σωθώ από κίνδυνο, ας πούμε, όχι δεν τρέχω- αλλά να, είναι που κάτι εποχές συμβαίνουν όλα μαζί και δεν προλαβαίνω να αποκρυσταλλώσω πέντε σκέψεις να σου πω.
Το απογευματάκι, αφού αγόρασα καινούρια καπαρτίνα και μια βροχούλα έβρεξε ο θεός και αφού φόρεσα τις kinky γαλότσες μου που τα παιδιά στο γραφείο λένε ότι όποτε τις φοράω, βγάζει ήλιο, ξεκίνησα για τον καθιερωμένο περίπατο προς το σινεμά, Κυριακή την ώρα που πάει να ξεπροβάλλει η μελαγχολία της εβδομάδας που έμεινε πίσω κι εκείνης που θα έρθει. "Τζούλι και Τζούλια". Χαριτωμένη κομεντί. Την είχα ανάγκη. Να μου θυμίσει τις δικές μου προσπάθειες για όλα και να χαμογελάσω λίγο πιο βαθιά και να αναπνεύσω με ευχαρίστηση, χωρίς να κάνω γιόγκα. Η Μέριλ Στριπ ήταν απολαυστική, όπως πάντα. Τη χάρηκα.
Θυμήθηκα ότι θέλει προσπάθεια να βρίσκεις τον εαυτόν σου, να θέλεις να είσαι αυτός και πάνω απ' όλα να γίνεσαι ο εαυτός σου. Δεν την αλλάζω με τίποτα την αίσθηση του παλεύω για όλα, γιατί γουστάρω τρελά. Γι' αυτό και δεν μπορώ τους βολεμένους με το τίποτα, αυτούς που δηλώνουν βαριεστημένοι κι αξόδευτοι. Δεν μπορώ εκείνους που μιζεριάζουνε για ό,τι δεν έχουν και για ό,τι δεν είναι.
Είμαι με κείνους που φαινομενικά δεν έχουν τα φόντα, τις αντικειμενικές προϋποθέσεις κατά το κοινώς λεγόμενο, για να γίνουν ή να κάνουν κάτι που αγαπούν πολύ, αλλά έχουν το πιο απαραίτητο: τεράστια επιθυμία και τόλμη και μαγκιά και κότσια να αγωνίζονται, χωρίς να τους ενδιαφέρει κανένα αποτέλεσμα. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Χωρίς αποτελέσματα. Σωστά ή λάθος. Αρκεί η προσπάθεια για να τη ζήσει κανείς. Όλες οι απαντήσεις είναι δεκτές. Α, όσο για τα φαγητά, το νοστιμότερο δεν κερδίζει πάντα την καρδιά μας, αλλά σίγουρα εκείνο που μαγειρεύτηκε για πάρτη μας με αγάπη.
Στο δρόμο της επιστροφής, τα γιασεμιά μύριζαν βρεγμένα, στάζανε πάνω στα μαλλιά. Η μικρή με το λευκό τσόου τσόου που το είχε βγάλει να κατουρήσει, μην τους βρέξει τα σαλόνια, μου είπε ότι το λέγανε Νέρωνα το ζωντανό. Χαμογέλασα στραβά και συνέχισα για το σπίτι. Με περίμενε η Barbra να φτιάχνει ατμόσφαιρα από το σιντί με την καινούρια deluxe έκδοσή της. "Love is the answer".