Πλανόδια Αθήνα

Είναι κάτι βόλτες που τις χρωστάς στον εαυτόν σου. Τις οφείλεις, βρε παιδάκι μου. Κι ας σε πονάει το γόνατο κι ας είναι βαριά η τσάντα σου. Είναι ελαφριά η ψυχή σου και η καρδιά σου. Και αισθάνεσαι ότι μόνο το πλήθος μπορεί να σου δώσει λίγη βαρύτητα για να μην απογειωθείς εντελώς. Και σε χάσουμε, με την καλή έννοια. Κι όλο και κάποιος πλανόδιος σε βοηθάει να στήσεις το παραμύθι σου, το όνειρο που το 'χεις έτοιμο από μέσα σου, αλλά θες και λίγο από απέξω σου για να μην νομίζεις τον εαυτόν σου τρελό. Στο πλήθος.
Και διαθέτει τα σύνεργα ο πλανόδιος: τη μουσική του. Για να φτιάξεις μια στάλα μαγεία που δεν μπορεί να την δει κανείς. Ίσως και να την αισθάνεται ο πλανόδιος μάγος, καμιά φορά. Δεν ξέρεις. Μπορεί και όχι. Μπορεί να σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που πέρασες από μπροστά του. Μπορεί. Αλλά δεν σε νοιάζει. Κι εσύ πλανόδια είσαι. Και βγάζεις και τον οβολό της μαγείας σου από δαύτον κι εκείνος δεν το ξέρει και δεν θα το μάθει ποτέ. Εκείνος γεμίζει το καπέλο σου κι όχι εσύ το δικό του. Κι ας νομίζουν όλοι το αντίθετο. Αυτό βλέπουν, αυτό ξέρουν.