Πατρίδα μας είναι η αγάπη

σκέφτηκα βλέποντας την ταινία "Πληγές του φθινοπώρου". Πρωτομαγιάτικα. Συνήθως μένω στην αίθουσα και διαβάζω τους τίτλους του τέλους μέχρι και τον παραμικρό τελευταίο εργάτη που δούλεψε για να γίνει μια ταινία. Αυτή τη φορά, είχα σηκωθεί πρώτη, φόρεσα την καπαρντίνα μου και όρμησα έξω από το σινεμά. Ασφυκτιούσα. Ήθελα να με χτυπήσει ο αέρας. Αυτός ο ίδιος αέρας που δεν θέλω άλλες φορές να μου χαλάει τη μαγεία μιας ταινίας, μόλις βρεθώ στο πεζοδρόμιο έξω από το σινεμά. Συνήθως με ενοχλούν οι άλλοι θεατές που βιάζονται να βγουν. Αυτή τη φορά έμειναν παγωμένοι στις θέσεις τους. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Δεν θα σταθώ στα "ελληνοτουρκικά" που θίγονται, παρά στο ανθρώπινο κομμάτι που αφορά εμένα. Βρήκα καταπληκτικό τον πρωταγωνιστή ("Είσαι παρατηρητής της ζωής", φώναζαν στον ήρωα) και τις μαγικές στιγμές συγκίνησης που μπόρεσε να απαθανατίσει η κάμερα, η σκηνοθεσία, η ερμηνεία, η αύρα των ηθοποιών. Είμαι τελείως σίγουρη πια: πατρίδα μας είναι η αγάπη μας για ανθρώπους. Συγκεκριμένους, ξεχωριστούς ανθρώπους. Δικούς μας.