Λισαβόνα,Αλέξάνδρεια, Βούρβουρα, Νέα Υόρκη

Πριν χρόνια στο κέντρο της Αθήνας, είχα δει ένα σωσία του Καβάφη. Εξωτερικά. Όπως θα ήταν ο ποιητής ίσως νέος. Με τάραξε η όψη του τότε. Χλωμά χαρακτηριστικά. Μαύρο κουστούμι. Λευκό πουκάμισο. Παπιγιόν μαύρο. Σαν νεκροθάφτης. Λίγο κοντό το παντελόνι για το ύψος του άντρα. Λοξά κομμένα μαλλιά σαν του ποιητή σε προσωπογραφίες διασωσμένες κι εκείνα τα στρογγυλά γυαλιά.

Τον θυμήθηκα χθες βράδυ που είδα την ταινία για "Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη". Κράταγα την αναπνοή μου σ' όλη τη διάρκεια της προβολής. (Και η παρέα μου που προτιμούσε στην αρχή να πάμε για καφέ και να μην δούμε την ταινία κι ενθουσιάστηκε μετά, περισσότερο κι από μένα).Όλο έβαζα κάτω με το μυαλό μου ημερομηνίες να διακριβώσω άμα ήταν αληθινή η συνάντηση. Και ο μάρτυράς της. Μόλις αφέθηκα, δεν με πείραζε πια ούτε αν είχαν συναντηθεί ούτε αν δεν είχαν. Φτάνει που συναντιούνται στη σκέψη των ανθρώπων που συναντούν την ποίηση. Και φτάνει που συναντήθηκαν στη φαντασία των δημιουργών της ταινίας. Εξαιρετικό τόλμημα. Απόλαυσα την ατμόσφαιρά του και την απαγγελία-ερμηνεία του Μηνά Χατζησάββα στα ποιήματα του Καβάφη. Λειτουργικό εκ του αποτελέσματος το εύρημά τους. Μαγευτικά τα πορτογαλέζικα και η Λισαβόνα του Πεσόα. Το φιλμ το είδα όπως ακούω τα αγαπημένα μου αισθαντικά φάδος, παρόλο που εκείνα δεν ξέρω τι λένε, απλώς τα αφουγκράζομαι.