Αθέατος θεατής

"Η σκόνη του χρόνου" και "Παράδεισος στη Δύση". Είδες και τις δύο ταινίες το Σαββατοκύριακο. Σε συγκίνησε η κάθε μία με το δικό της τρόπο. Η συνισταμένη τους δημιουργήθηκε μέσα σου ως θεατή και αυτό είναι που μετράει. Το πώς βιώνονται τα έργα. Το πώς μεταπλάθονται αργά-αργά μέσα μας σε κάτι καινούριο, φιλτραρισμένα από τη μνήμη μας, τις εμπειρίες μας, την ίδια μας τη σκέψη και τη ζωή. Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις σκηνές που θα μπορούσαν να είναι μία από εκείνες των ταινιών. Ή και ακόμη καλύτερες.
Είναι το φιλμ της καθημερινότητας που παίζεται διαρκώς και ζητάει εσένα για θεατή. Να το δεις,για να υπάρξει. Σε θέλει αυτόπτη μάρτυρα η πραγματικότητα, αλλιώς θα χαθεί. Και αγωνίζεσαι να αποθηκεύσεις όση πιο πολύ μπορείς, μήπως και τη διασώσεις. Αλλά θα χαθεί κι αυτή μια μέρα μαζί σου. Και συλλέγεις πανσέληνους με φλας. Και μετά δεν θυμάσαι ποια είναι η πανσέληνος και ποια η λάμπα του δρόμου. Κάποτε δεν διαχωρίζονται αυτές. Μόνο σου φέγγουν για να περπατήσεις μια στάλα. Να πας πέντε βήματα παρακάτω ή και πίσω. Ή και να μείνεις κάτω από το στύλο της ΔΕΗ να περιμένεις. Ραντεβού με τον αθέατο θεατή της πραγματικότητάς σου, το τρίτο φτερό του δικού σου αγγέλου που του δίνεις νεράκι κάθε μέρα για να συνεχίσει να είναι μαζί σου. Ο θεατής σου.