Σήμερα, μια άλλη χώρα

με ρωγμές.
Ορατές. Πια. Σε όλους.
Όχι μόνο στα τζάμια που καθρεφτίζουν την κατάντια μας.
Αυτά έχουν σπάσει. Δεν ξέρω πού θα δούμε τον εαυτόν μας.
Ποιο καθρεφτάκι θα διαλέξει ο καθένας;
Ή μήπως έσπασε κι αυτό και θα πάψει να μας λέει ψέματα;

Δυστυχώς, μόνη βεβαιότητα παραμένει το σπασμένο κλωναράκι με το όνομα Αλέξανδρος.

Όσο καίγεται η Αθήνα, η μικρή παραμένει στη γωνία με το ακορντεόν στα χέρια.
Στο περιθώριο.
Ένα παιδί.
Στην άκρη.

Δεν ξέρω τίποτα.
Μόνον αυτό.