Η ανάγνωση των …τεσσάρων

*«Μαθήματα φιλοσοφίας σε έξι ώρες και ένα τέταρτο» του Βίτολντ Γκόμπροβιτς, από τις Εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά και με πρόλογο του Φραντσέσκο Μ. Καταλούτσιο- Πρόκειται για δοκίμιο που γράφτηκε εν είδει προσωπικού ημερολογίου από έναν άνθρωπο που είχε μελετήσει και αφομοιώσει μέσα του όλα τα φιλοσοφικά ρεύματα. Γι’ αυτό διαθέτει και την ευκολία με απλότητα να τα εξηγεί και να τα ερμηνεύει. Αν ακολουθήσεις τον τρόπο που ξεδιπλώνεται -ευθέως, εύληπτα και άμεσα- η σκέψη του Γκόμπροβιτς, στο τέλος αισθάνεσαι κερδισμένος: ακονίζει το μυαλό σου ο ευφυής δημιουργός της «Πορνογραφίας». Δεν είναι κι άσχημο να μείνεις με την εντύπωση ότι καθήμενος στην απέναντι μπερζέρα με κείνον, είχες το προνόμιο να συνομιλήσεις ειλικρινά και βαθιά με τον πνευματώδη αυτό άνθρωπο. (Δεν θα έβλαπτε να υπήρχε στην έκδοση και ένας πίνακας των περιεχομένων. Εγώ τουλάχιστον θα το έβρισκα εξαιρετικά χρήσιμο).


*«Το χρώμα του ήλιου» του Αντρέα Καμιλλέρι, από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Φωτεινής Ζερβού- Καταευχαριστήθηκα τη σχεδόν λιλιπούτεια αυτή έκδοση που διάβασα σε μια διαδρομή στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο. Ο συγγραφέας με έκανε να πιστέψω ότι πράγματι είναι κάτοχος των προσωπικών σημειώσεων του θρυλικού Καραβάτζο, μέχρι που έφτασα στο τέλος. Ο τρόπος που φωτίζει ο ίδιος το «μαύρο ήλιο» του μεγάλου ζωγράφου, είναι η κυρίαρχη εντύπωση που μου έμεινε κιόλας από το βιβλίο.


*«Διαταραγμένες ψυχές» της Minette Walters, από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Χίλντας Παπαδημητρίου- Είμαι από τους αναγνώστες που μπορεί να διαβάσουν ένα βιβλίο απλώς και μόνο γιατί εμπιστεύονται το όνομα του ανθρώπου που το έχει μεταφράσει. Έτσι κι έγινε, αφού χρωστάω στη μεταφράστρια Χίλντα Παπαδημητρίου μερικές από τις απολαυστικότερες αναγνώσεις μου. Αν και ο τίτλος με προκαλούσε καιρό να το αρχίσω, δεν το διάβασα παρά το καλοκαίρι που μας πέρασε, ακριβώς γιατί νόμιζα ότι χρειαζόμουν αρκετό χρόνο να έχω στη διάθεσή μου για την ανάγνωσή του. Ο καιρός του θερίζειν αποδείχθηκε ο πλέον κατάλληλος για τις 496 πυκνογραμμένες σελίδες του βιβλίου, καθώς με ξεκούραστο μυαλό και διαυγή σκέψη από τα θαλάσσια μπάνια, είναι ζήτημα να έκανα δύο μεσημέρια για να το τελειώσω. Στην ουσία με «παγίδευσε» αυτή η συγγραφέας, με τον αριστουργηματικό τρόπο που έστησε την πλοκή της. Της βγάζω το καπέλο. Ως αναγνώστρια δεν ήξερα από πού να …φυλαχτώ. Δεν ξέρω αν βρήκα το δολοφόνο στο τέλος –ε, δεν τον βρήκα κι εκνευρίστηκα γι’ αυτό, μάλιστα- πάντως απόλαυσα απίστευτα αυτό το αταίριαστο δίδυμο του Τζόναθαν με την Τζωρτζ και τους μεταξύ τους διαλόγους. Δεν θα αποκαλύψω τη δαιδαλώδη ιστορία, πάντως η παιδική παραβατικότητα και η βία και η εγκληματικότητα και οι ενδοοικογενειακές σχέσεις τίθενται σε πρώτο πλάνο. Ξεχωρίζει το ταλέντο της συγγραφέως να δημιουργεί ολοκληρωμένους χαρακτήρες που κρύβουν την έκπληξη και τον αιφνιδιασμό για τον αναγνώστη. Η ιστορία κινείται σε μια διαρκή ανατροπή που σου κόβει την ανάσα.

*«Το ζώο που ξεψυχά» του Philip Roth, από τι εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση του Γιώργου Τσακνιά- Προτιμώ να διαβάζω το Philip Roth μέσα από τις «συστάσεις» της λογοτεχνικής του φίλης Edna OBrien την οποία σέβομαι, τιμώ και αγαπώ και όπως λέει εκείνη στην προμετωπίδα του βιβλίου που έχει φυσικά επιλέξει ο Roth «Το σώμα περιέχει την ιστορία της ζωής όσο και το μυαλό». Ο συγγραφέας εδώ είναι ο γνωστός Roth... Νιώθεις οίκτο για τον κακομοίρη τον Ντέιβιντ Κέπες που του φορτώνει όλο το μισογυνισμό του κόσμου ο δημιουργός του, αλλά δεν μπορείς να αντισταθείς στο απαράμιλλο στιλ του αμερικανού συγγραφέα. Με κρατάει πάντα σε εγρήγορση ο Roth με τα δηλητηριώδη του σχόλια για τις γυναίκες, αλλά μετά το βιβλίο του «Καθένας» του τα συγχωρώ όλα, αφού πιστεύω ότι εκεί άφησε να φανεί η ανθρωπιά και η ανθρωπινότητά του. Έδειξε ότι είναι άνθρωπος-λογοτέχνης τρωτός και μελαγχολικός και συγκινητικός. Μέχρι τότε είχε πάρει για «ασπίδα» του όλη την ειρωνεία και την αλαζονεία του κόσμου και έτρωγε τις ίδιες του τις σάρκες, γι’ αυτό και το σώμα ξεψυχούσε…