Βιταμίνη

Το φθινόπωρο έξω
κάνει δουλειά.
Και μέσα.
Άλλοι μαδάνε από τα φύλλα τους,
τα ρίχνουν κιτρινισμένα στους δρόμους*
παγίδες για γλίστρες στα πεζοδρόμια,
να 'ναι καλά τα πλακάκια
-γυαλί στα πατήματα.
Ο οδοκαθαριστής θα την πληρώσει.
Την τσουγκράνα σου και στον αγώνα.
Παραμάζωμα.

Άλλοι ξεσκαρτάρουν τα συρτάρια
φίσκα μέχρι 'κει πάνω από φύλλα.
Χαρτί.

Του χειμώνα που διήρκεσε λίγο παραπάνω.
Το καλοκαίρι, εγγύς ανατολή.
Η άνοιξη θα δείξει.
Οι οπώρες φθίνουν.
Και φτύνουν.
Μην τις ματιάσουν
και δεν χρυσίσουν στα περιβόλια
και δεν στυφτούν στα ποτήρια
γι' ανώφελη βιταμίνη.

Vita
Mini


Πέταμα από το παράθυρο.
Του χαρτιού, ντε.
Αναζήτηση λίγου κενού.
Το πλήρες δεν το χωνεύει κανείς.
Κάνε λίγο χώρο για να κάτσει κι άλλος δίπλα στο παγκάκι,
δεσποινίς,
η Ζωή να καθίσει.

-Πώς σας λένε, Κυρία;
-Βίτα, γλυκιά μου, ντόλτσε.
Βίτα.