Ο Μικρός Πρίγκιπας στους Δρόμους Ζωής


(Ή αλλιώς «I wish I was a frog»)

Το τηλεφώνημα με τη φίλη που δεν έχει ανθρώπους στη ζωή της και όλο παραπονιέται γι’ αυτό, απέβη άκαρπο. Είχε πιει χθες το βράδυ έναν καφέ, δεν κοιμήθηκε καλά και καλύτερα να μείνει να ξεκουραστεί στο σπίτι… Ναι, καλύτερα να μείνεις στο σπίτι. Να μην μοιραστείς τίποτα* ούτε μια τοσοδούλα απόλαυση. Να καθίσεις να μαραζώνεις για το ότι η ζωή δεν είναι ωραία. Εγώ όσο έχω χέρια θα χειροκροτάω, γι’ αυτό πρέπει να πάω στα παιδιά που θα παίξουν το Μικρό Πρίγκιπα.
Τα Σαββατοκύριακα, αν δεν έχω να πάω κάπου επίσημα, βάζω τα αθλητικά μου με σκοπό να περπατήσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Ε, σκέφτηκα, παιδικό θέατρο, θα φορέσω και την μπλούζα με το γάτο με τα γυαλιά παλιού αεροπόρου (σαν κι αυτόν που ήταν ο Σαιντ-Εξυπερύ) που εύχεται να ήταν βάτραχος (προφανώς για να τον φιλήσουν και να γίνει πρίγκιπας) και έχω καθαρίσει…

Κούνια που με κούναγε. Έφτασα στο θέατρο Κιβωτός που φορούσε τα καλά του, όπως και η Μάτζικα των Δρόμων Ζωής. Η τελευταία ήταν τόσο απαστράπτουσα και συγκεντρωμένη στο έργο της που δεν φανταζόμουν ότι, λίγη ώρα αργότερα στο καλωσόρισμά της στην έναρξη της παράστασης, θα έσπαγε η φωνή της απ’ τη συγκίνηση. Δάκρυσα κι εγώ. Είμαι ευσυγκίνητη τελευταία άγνωστο γιατί. Αυτό δεν ήταν τίποτα. Μόλις είδα τα μάτια των παιδιών να γυαλίζουν πάνω στο σανίδι, κι άλλο κλάμα η κυρία…

Οι «κυράδες» –μάλλον δασκάλες των παιδιών απ’ το σχολείο- που με περιστοίχιζαν, την ώρα της αναμονής είχαν στήσει το κουβάρι των στερεότυπων και των δεδομένων τους* οι προκαταλήψεις σε όλο τους το μεγαλείο: «ο τάδε δεν ξέρει να διαβάζει καλά, η δείνα θεωρείται μεγαλοκοπέλα πια στο σπίτι της καθότι ανύπαντρη στα 17 της» και όλο τέτοια. Τα δεδομένα τους. Δεν πιστεύω ποτέ στα δεδομένα. Και δη των άλλων. Διαψεύδω μια ζωή τα δεδομένα τους, πάω κόντρα σ’ αυτά και γουστάρω τρελά. Οπότε είμαι μ’ εκείνους που τα δεδομένα δεν είναι υπέρ τους, όπως μ’ αυτά τα παιδιά που δεν τα έχουν όλα στο ξεκίνημα της ζωής τους για να πάνε μπροστά (είδαμε πόσο μπροστά πάνε και ορισμένοι κανακεμένοι και μοσχοαναθρεμμένοι…τέλος πάντων) και πρέπει να μοχθήσουν πολλαπλάσια για να κατακτήσουν ακόμη κι αυτά που θεωρούνται «δεδομένα» για τους υπόλοιπους, όπως η γλώσσα.

Γι’ αυτό συγκινήθηκα τόσο με την παράστασή τους. Άρθρωναν τον πιο μαγικό λόγο του κόσμου με το σοφό και σαφές μήνυμα που περνούσε σ’ εκείνα πρώτα ο Μικρός Πρίγκιπας. Όχι τίποτα άλλο, σωπάσανε και οι επικριτικές καρακάξες γύρω μου. Το βουλώσανε, ρε παιδάκι μου. Ναι, ξέρω δεν είναι ευγενικό… Κι αυτές χειροκρότησαν στην τελική. Εδώ να σωπάσω εγώ.

Εκεί που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου, γιατί είμαι και παλιομελό και δεν αντέχω, ήταν όταν μπήκε στην πλατεία ένας μπαμπάς των παιδιών, με σπασμένο πόδι. Σκέφτηκα τη στεναχώρια του να μην μπορεί να δουλέψει στην κατάστασή του, παρόλα αυτά βρήκε το κουράγιο να δει το παιδί του στη σκηνή να παίζει…Κρακ κρακ οι πατερίτσες. Και να καμαρώνει το παιδί του στη θεατρική παράσταση που έλαμπε όταν έπαιζε, γιατί έπαιζε και για κείνον πρώτα απ’ όλα…

Και βγήκα φτερό στον άνεμο έξω απ’ το θέατρο. Πέταξα από το Γκάζι στον Κεραμεικό και από εκεί Θησείο κι ανηφόρισα για το μετρό Ακρόπολη κάνοντας την ωραία περαντζάδα της Αποστόλου Παύλου και της Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Απ’ την αντίθετη κατεύθυνση κατέφθαναν κουστουμάτοι και ακριβοντυμένες για το Ηρώδειο. Ξεφόρτωναν οι λιμουζίνες του διπλωματικού σώματος. Άλλο θέατρο γι’ αυτούς, άλλο για μένα. Είπαμε άλλα τα δεδομένα. Σκέφτηκα έναν μικρό, ταλέντο από το θίασο των Δρόμων Ζωής, μετά από χρόνια να έχει νικήσει τα "δεδομένα" τους και να δίνει παραστάσεις για δαύτους.

Τα δικά μου ηφαίστεια από το δικό μου πλανήτη καπνίζουν ακόμα, θέλουν καθάρισμα κι άλλο, κι ας φρόντισαν τα παιδιά των Δρόμων Ζωής να μου καθαρίσουν το μυωπικό μου ορίζοντα και με γυαλισμένους φακούς επαφής απ’ τα δάκρυα να δω τον κόσμο λίγο πιο λαμπερό κι ελπιδοφόρο.

Μπήκα στο μετρό. Η μπλούζα με το βάτραχο είχε αρχίσει να κολλάει επάνω μου από τη ζέστη. Το εξυπνακίστικο logo της έκαιγε στο θώρακά μου: «I wish I was a frog». Στην αποβάθρα είχα μόλις συναντήσει έναν πρίγκιπα με λευκά, σπαθάτο και δόκιμο, του Ναυτικού. Λευκά γάντια, πηλίκιο και ολόλευκα παπούτσια. Ατσαλάκωτος. Μπήκε στο ίδιο βαγόνι με μένα. Πρίγκιπας απ’ τα όνειρα της μαμάς μου βγαλμένος* εκείνη παντρεύτηκε τον άντρα που είχε δει στον ύπνο της με λευκά ρούχα και λευκό αυτοκίνητο, τον μπαμπά μου. Ο καθένας βρίσκει τον Μικρό του Πρίγκιπα, εκείνον που λαχταρά η ψυχή του και φυτεύει όσα τριαντάφυλλα θέλει στο δικό του πλανήτη.

Ο δόκιμος με άγγιξε με την άκρη του μανικιού του στο γυμνό μπράτσο, καθώς κρατούσε το πηλίκιό του, έτοιμος λες για χαιρετισμό, μην του το πάρει ο αέρας του μετρό που έτρεχε μπροστά και γρήγορα σαν τη ζωή στους δρόμους. Δεν έχω απεκδυθεί ακόμα τη γατίσια μου ελπίδα και το ψαρίσιο μου πνεύμα, έχω δρόμο ακόμα για να γίνω βάτραχος, αν γίνω ποτέ. Θα βλέπω πάντα τον ελέφαντα που τον κατάπιε ο βόας. Το καπέλο των «μεγάλων» το έβγαλα νοερά μπροστά στην αστραφτερή πριγκιποσύνη του δόκιμου, υποκλίθηκα, και με μια γνώριμη γατίσια κίνηση σιωπηλής σαν ψάρι Σταχτοπούτας πετάχτηκα έξω απ’ το τρένο. I wish I was a frog.