Η τρυφερότητα

της εικόνας, του χρώματος, του φωτός και της ανθρωπιάς έρχεται όλη και σωρεύεται μαζί με την αλήθεια και την πίκρα και τη θλίψη του βλέμματος των προσωπογραφιών του. Είναι η ζωγραφική του Πάνου Φειδάκη. Έρχομαι από την έκθεση έργων του στο Μουσείο Φρυσίρα στην Πλάκα που γίνεται στη μνήμη του και θα διαρκέσει μέχρι τις αρχές του Μάρτη.
Εγώ τον Πάνο Φειδάκη δεν τον γνώριζα, ώσπου είδα μια φορά την εκπομπή ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ στην Ετ1 και το ζωγράφο -πριν τον προλάβει ο θάνατος που τον κυνηγούσε- να φιλοτεχνεί μπροστά στην κάμερα μια προσωπογραφία του Βιζυηνού και να μιλά για τον τρόπο που δούλευε τα θέματά του. Συγκινήθηκα και εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ που γύρεψα να μάθω γι' αυτόν τον καλλιτέχνη. Έμεινε στο μυαλό μου το χέρι του που ζωγράφιζε και η σχεδόν ντροπαλή του φιγούρα μπροστά στον καμβά.
Όταν τον είδα να ζωγραφίζει είπα ότι έτσι εγώ θέλω να γράφω: απλά και τρυφερά και ήσυχα και να απευθύνομαι στην ανθρωπιά και την ανθρωπινότητα που λέει και ο Θανάσης Τριαρίδης. Αυτός είναι ο πιο άγριος τρόπος να σπάσεις του κανόνες, για μένα.
Έφτιαχνε πορτρέτα στην Κέρκυρα κάποιο καλοκαίρι ο Φειδάκης, μπορεί και να έχετε ένα δικό σας από τα χέρια του, σχεδόν ερήμην σας.
Σχεδόν ερήμην σου, αιχμαλωτίζεσαι και από την ομορφιά της Τέχνης του.