Μετά την Κυριακή...Το άααλλο Σάββατο...

Κάθε Σάββατο η ίδια ιστορία. Αθέατη από τα μάτια του τηλεοπτικού ειδώλου της κοινωνίας. Αθέατη από τα φιμέ τζάμια της εξουσίας.

Άνθρωποι αξεδιάλυτοι από τα σκουπίδια. Κάτω στα τσιμέντα. Μέσα στην κουφόβραση του μεσημεριού, στην τσίκνα των σουβλατζίδικων, στον ιδρώτα της συνεχούς μετακίνησης. Και στο χέρια ένα ευρώ. Να γίνει η συναλλαγή. Κάποιος να χαμογελάσει και να πάει στο διπλανό φούρνο να πάρει ένα κομμάτι ψωμί. Για το παιδί του.

Δεν πρόκειται περί γραφικότητος.

Δεν είναι γραφικότητα η φτώχεια.

Είναι πραγματικότητα. Αέναη.

Το άλλο Σάββατο που θα έχει "μιλήσει η κάλπη" και θα έχει "κερδίσει η Δημοκρατία" και θα έχει "διατρανωθεί ο διάλογος σε υπέρτατο κοινωνικό αγαθό",

τούτες οι σκιές θα περιφέρονται ακόμη στους δρόμους του άστεως. Χωρίς αγαθά. Και δεν θα είναι καμιά νουάρ σκηνή ταινίας.

Θα είναι η σκηνοθεσία της ζωής με όλο το ζόφο που δεν έχει χώρο για μελό.

Όταν πεινάς, όταν κρυώνεις, όταν φοβάσαι, τι να σου κάνει το μελό;

Δεν σε χορταίνει, δεν σε ζεσταίνει, δεν σου δίνει ελπίδα.

Το άλλο Σάββατο, πάλι θα δώσω ραντεβού μαζί τους στη γωνία του δρόμου. Θα με περιμένουν, ό,τι κι αν έχω ρίξει στη σχισμή της κάλπης. Θα με περιμένουν με μαύρο σταυρό για την ψυχή και το πιο πλατύ χαμόγελο του κόσμου. Και θα με σταυρώσουν περισσότερο μ' αυτό.

Γιατί η φτώχεια χαμογελά και χαίρεται και υπάρχει κι ανθίζει. Μετά την Κυριακή αυτό θα είναι εκεί, για όποιον θέλει να το δει. Όπως είναι εκεί, χρόνια τώρα. Μετά την κάθε εκλογική Κυριακή. Το άααλλο Σάββατο. Το άλαλο.