Μια «δελεαστική» ποιητική πρόταση
(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στη Φιλολογική Βραδυνή το Σάββατο, 3/2/2007)
Όλο και πιο δύσκολα διασώζεται η ποίηση στη ζωή μας. Πόσο μάλλον στη γραφή και το λόγο που την αφηγούνται. Γι’ αυτό χαίρομαι να συναντώ ανθρώπους που έχουν αυτή την πρόθεση: να συλλέγουν την ποιητική έκφραση και να φροντίζουν για την αξιοποίησή της στην ψυχή του ανθρώπου. Στην ψυχή του αναγνώστη. Στην ψυχή του δέκτη.
Και μιλάμε για δέκτη, γιατί πρόκειται περί επικοινωνιακού μηνύματος, όταν έχουμε να κάνουμε με περιοδικό. Μια προσπάθεια να επικοινωνήσει ο ποιητικός λόγος με το αναγνωστικό κοινό (περιορισμένο έτσι κι αλλιώς για τα λογοτεχνικά περιοδικά), μέσω ενός εντύπου που αυτοχαρακτηρίζεται ως «εγχειρίδιο ελληνικής και ξένης ποίησης». Η προσοχή και η καλαισθησία του εξαμηνιαίου «ΔΕΛΕΑΡ» που εκδίδει από τον Ιούνιο του 2000 η ποιήτρια και πεζογράφος Ασημίνα Χασάνδρα (1972), εκπρόσωπος της «γενιάς του χάους» όπως αυτοπροσδιορίζεται, είναι και το πρώτο δέλεαρ για τον αναγνώστη να ανακαλύψει τις ποιητικές ψηφίδες που περικλείονται στις σελίδες του.
Και σ’ ένα όμορφο εκδοτικά περιβάλλον οι λέξεις μπορούν να αναπνεύσουν αλλιώς, αφήνοντας το ποιητικό αισθητήριο του αναγνώστη να κρίνει την αξία του λόγου και να νιώσει την όποια ουσία του. Στο πιο πρόσφατο τεύχος Ιουλίου-Δεκεμβρίου 2006, περιλαμβάνονται ποιητικές φωνές από τον Ανδρέα Εμπειρίκο και το Νάνο Βαλαωρίτη, μέχρι το Γιάννη Ευθυμιάδη και το Γιώργο Βέη. Εξαιρετικό και άκρως ευρηματικό το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνηθεί από το Δημήτρη Καλοκύρη, όπως ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για τη σελιδοποίηση του εν λόγω τεύχους. Το ενθαρρυντικό είναι ότι το «ΔΕΛΕΑΡ» δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις ως ένα απλό περιοδικό, αλλά θυμίζει περισσότερο ένα άτυπο ανθολόγιο ποιητικής δημιουργίας, που επιχειρεί μια εξωστρεφή συμπεριφορά. Εναπόκειται, φυσικά, στο κριτήριο του αναγνώστη η αξιολόγηση του περιεχομένου του. Το κατά πόσο κατορθώνει τελικά η ποιητική έκφραση να βρει διαύλους επικοινωνίας με το σύγχρονο άνθρωπο είναι μια άλλη μεγάλη υπόθεση που δεν μπορούν, βέβαια, να την επωμιστούν αποκλειστικά τα λογοτεχνικά περιοδικά.
Όλο και πιο δύσκολα διασώζεται η ποίηση στη ζωή μας. Πόσο μάλλον στη γραφή και το λόγο που την αφηγούνται. Γι’ αυτό χαίρομαι να συναντώ ανθρώπους που έχουν αυτή την πρόθεση: να συλλέγουν την ποιητική έκφραση και να φροντίζουν για την αξιοποίησή της στην ψυχή του ανθρώπου. Στην ψυχή του αναγνώστη. Στην ψυχή του δέκτη.
Και μιλάμε για δέκτη, γιατί πρόκειται περί επικοινωνιακού μηνύματος, όταν έχουμε να κάνουμε με περιοδικό. Μια προσπάθεια να επικοινωνήσει ο ποιητικός λόγος με το αναγνωστικό κοινό (περιορισμένο έτσι κι αλλιώς για τα λογοτεχνικά περιοδικά), μέσω ενός εντύπου που αυτοχαρακτηρίζεται ως «εγχειρίδιο ελληνικής και ξένης ποίησης». Η προσοχή και η καλαισθησία του εξαμηνιαίου «ΔΕΛΕΑΡ» που εκδίδει από τον Ιούνιο του 2000 η ποιήτρια και πεζογράφος Ασημίνα Χασάνδρα (1972), εκπρόσωπος της «γενιάς του χάους» όπως αυτοπροσδιορίζεται, είναι και το πρώτο δέλεαρ για τον αναγνώστη να ανακαλύψει τις ποιητικές ψηφίδες που περικλείονται στις σελίδες του.
Και σ’ ένα όμορφο εκδοτικά περιβάλλον οι λέξεις μπορούν να αναπνεύσουν αλλιώς, αφήνοντας το ποιητικό αισθητήριο του αναγνώστη να κρίνει την αξία του λόγου και να νιώσει την όποια ουσία του. Στο πιο πρόσφατο τεύχος Ιουλίου-Δεκεμβρίου 2006, περιλαμβάνονται ποιητικές φωνές από τον Ανδρέα Εμπειρίκο και το Νάνο Βαλαωρίτη, μέχρι το Γιάννη Ευθυμιάδη και το Γιώργο Βέη. Εξαιρετικό και άκρως ευρηματικό το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνηθεί από το Δημήτρη Καλοκύρη, όπως ο ίδιος είναι υπεύθυνος και για τη σελιδοποίηση του εν λόγω τεύχους. Το ενθαρρυντικό είναι ότι το «ΔΕΛΕΑΡ» δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις ως ένα απλό περιοδικό, αλλά θυμίζει περισσότερο ένα άτυπο ανθολόγιο ποιητικής δημιουργίας, που επιχειρεί μια εξωστρεφή συμπεριφορά. Εναπόκειται, φυσικά, στο κριτήριο του αναγνώστη η αξιολόγηση του περιεχομένου του. Το κατά πόσο κατορθώνει τελικά η ποιητική έκφραση να βρει διαύλους επικοινωνίας με το σύγχρονο άνθρωπο είναι μια άλλη μεγάλη υπόθεση που δεν μπορούν, βέβαια, να την επωμιστούν αποκλειστικά τα λογοτεχνικά περιοδικά.